મને તટ પર ફંગોળ્યો?હું
હમ દોનોં જમુનાકે તટ પરખેલત હોરી ફાગુનકી.
આછા શિશિરના તટ ઉપરત્યાં
ચાલી. ઘડીમાં તટ આવી ઊભાં!ન જાણું ક્યારે મુજ હાથ છોડ્યો,
થપાટો અહીંથી પણે લઈ ગઈ,છતાં છેવટે તટ કને લઈ ગઈ.
નિશ્ચલ વ્હેતું જલ આ કૃષ્ણતટ પર વન ઝૂકે તે રાધા
કિનારો, કાંઠો
કાંઠા ઉપર રહેલું
કોઈ પણ જલાશયના કિનારાની લીટી
(સમુદ્ર, નદી, સરોવર, તળાવ કે વાવ કૂવાના) કાંઠાનો પ્રદેશ
કાંઠો કે દીવાલ બાંધી લેવાની ક્રિયા.
નિષ્પક્ષ
નદી
મોટું દુઃખ, તીવ્ર વેદના
આપણ બે મૂક :વળી મૂગો તટ!
તરંગ ઊંચકી ખભે તટ સ્વયં હવે લાંગર્યો.
પણ અરે!રાત્રિના તટ પર તરે છે
ગંગાની પેલી તરફરેતીના તટ પર કોમળ પગલીઓ,
નૈરંજરાને તટ વેળુ તપ્તધીકી રહી છે હજીયે દિનાન્તે,
તું ખેલતી ફુલવતી તટવાટિકામાં,હું ઊગતો તટ તણા ગિરિરાજ ભેદી;
ઘોંઘાટ સાથ તટ હાથ જુઓ પછાડે;ક્રોધીપણું ઉદધિનું અતી ઓળખાયું,
લાવ, નદીના તટ પર ઠામેઠામ લખી લઉં.તવ મેંદી રંગ્યાં હાથ,
‘સુખદુઃખ મનમાં ન આણિયે’ના તટ પર ઊભીગીતાનું બધું જ્ઞાન ભૂલી
પડયો હતો તે તટ વિશ્વનો વડો,અગાધ એકાન્ત હતો ઊંડો ઊંડો;
આ પાસ તુંગ ઝૂલવે તરુ પાન–પંખા,– પંખાકમાન રચતી તટ–છોળ તારી!
હરચક ભરચક શ્હેર દબાયાં,જૂવા જેવું ગામ નદીને તટ ચોંટેલું, એ ચગદાયું.
ઝલાતા ના ઝાલ્યા, તટ ઉભયને ઉચ્છલી જતા;મહામોજે તાણી તરુવર, ગુહાઓ ગજવતા
સળંગ જલભીંત બે તટ ભરી પ્રલંબાયલીઅદમ્ય ધસતી ટટાર રિપુસૈન્ય દુર્દાન્ત શી!
ઈશ્વર સ્મરણ માટેની એક નાની માળા. જે 108 મણકાની હોતી નથી.
રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
