અહીં જન્મતાંવેંત સિક્કો મળે છેઅહીં ગળથૂથી ઝેરથી ખદબદે છે
ઘૃણાથી મને જોઈને જાનાર, અહીં આવ,દૃષ્ટિથી હું દૃષ્ટિને કરું પ્યાર, અહીં આવ.
એટલો લાયક ખરો કે હું અહીં બેસી શકું?એટલું પોતાને પૂછ્યું હોય તે બેસે અહીં.
અહીં જેના ચ્હેરે બુકાની હતી,અમે એની હર વાત માની હતી.
નથી ત્યાં તું હું જાણું છું, અને તું હોય જો તો પણ તને હું વ્હેમ સમજીને અહીં પાછો ફરેલો છું,મકાનોમાં એ ગલિઓમાં જે ખાલી કલ્પનામાં છે, હું એમાં ખૂબ રખડીને અહીં પાછો ફરેલો છું.
અહીં આંસુઓ છે, અહીં છે ખુશાલી,વિરહ છે, મિલન છે, અહીં જિંદગી છે;
બધાની કબર એકસરખી અહીંઅહીં કોઈ મોટો કે નાનો નથી
આવતાં’તાં હર વખત તોફાન લઈ,સાવ ખામોશી અહીં રાખી ગયાં.
દરદમાં અહીં છે અનોખી મઝા,તુંયે તારી આંખોને આંસુથી ધો.
કોઈનું દર્શન અહીં એથી નથી આગળ ગયું,છે અહીં ચર્ચા બધી - નશ્વરથી તે ઈશ્વર સુધી.
અહીં શણગાર મૂક્યો છે, અહીં એકતાર મૂક્યો છે;સજનવા! સૂર સાથે જોખમી વ્યવહાર મૂક્યો છે!
શક્ય છે કે એક દરિયો પણ અહીં આંસુ બને,કોઈનો કાગળ અહીં વરસે ને ચોમાસું બને.
મળ્યો ખૂબ ઊંડેથી નહિવત્ ખુલાસો,અહીં યુગનું હોવું પળ થઈ ગયું છે.
મરનારનાંય જૂથ જુદાં હોય છે અહીં,'બેફામ' એટલે તો કબર ફરતી વાડ છે.
એક આવી સ્ટેજ વચ્ચે મીણબત્તી ગોઠવે છે.એક(ધીમેથી) ‘અહીં એકાન્ત જાણે ઘૂઘવે છે!
ભૂલીને કર્મનો સિદ્ધાંત બસ ઉપદેશ દેવાને;અહીં ધૂણી ધખાવીને તમે બેસી ગયા કે શું!
મેં કર્યો મુજને હદપાર ચ્હેરાવિહોણી જલદ ભીડથી;ઓળખે છે અહીં પાંદડેપાંદડું - ગામ આવી ગયું.
મલક બધોયે ફરીફરીનેઅહીં અચાનક મળ્યો વિસામો,
સારાં–ખરાબ સૌ અહીં માટીનાં રૂપ છે.જેને કમળ કહો છો એ કાદવ હશે કદાચ.
અમસ્તી વાતમાં 'બેજાન' એવું શું પડ્યું વાંકું,નથી એ નામ પણ લેતાં અહીં થૈને ફરકવાનું!
ઈશ્વર સ્મરણ માટેની એક નાની માળા. જે 108 મણકાની હોતી નથી.
રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
