અહલ્યા પણ નથીજ્યા જોઉં ત્યાં રેતી રેતી રેતી
રણની વચાળે રેતી, રેતી વચાળે મૃગજળમૃગજળ વચાળે તૃષ્ણા, તૃષ્ણા વચાળે શું?
કાંઠાથીદૂર થઈ ગયેલ રેતી
નથી મુલાયમ રેતી કેનથી કિનારો.
દરિયો અંધારામાં જાયદરિયો રાતે રેતી ખાય
વહી આવી; મારા મઘમઘત શ્વાસો પરિમલે,હતા જે રેતી શા ઉર-ધધખતા ગ્રીષ્મ અનલે.
પથ્થરનો ઝીણો ભૂકો, વાલુકા, વેક્ર
sandpaper
રેતી કેરા રણ ઉપર નાબાંધ્યાં મ્હેલ સ્વમાનના;
રેતી સૂઈ રહી અનાથવાદળાં નાસી ગયાં લાગ જોઈ
સરકી જાતી રેતી જેવી પળજડે સતત વાતોને વળ
હર્યાભર્યા મારગથી શોભે વાડ.જોઈને રેતી ઊતરે બાળ, નિહાળે—
મેઘો શરીરની માંસધાતુઆ રેતી મામ, અર્ધું પચેલું અન્ન-’
રેતી પરે વજ્જરકોટ જૂઠનાઊડી જાશે સત્યની એક ફૂંકે!
કાગળમાં કાળઝાળ રેતી વિંઝાય અને લેખણમાં બેઠી છે લૂ,
રેતી પર પવનની આંગળીઓ,અડધા પગ રેતીમાં ખૂંપાવી બેઠેલું શિશુ;
બગીખાનું ખાલી છે.ઘોડાના પગથી રેતી કચડાવાનો અવાજ સંભળાતો નથી.
નિર્જન કાંઠો, છાતીમાં ડૂમાની રેતી આંખોમાં અવગતિયાં દૃશ્યો, થોડે દૂર
ધન્ય ધન્ય જમનાજીની રેતી રે.હું તો નત્ય ચરણામત લેતી રે.
ગઝલના પાકને રેતી જ રાસ આવે છેમરુભૂમિ અમે એથી ગરાસમાં લીધી.
ને મૃત્યુ જ્યાં અરવ તોય પદે અચૂકભૂંસી જવા પગલી રેતી પરેની સર્વ
ચહુદિશ રહ્યો રેતી કેરો લૂખો પટ વિસ્તૃત,પશુગણની છાયામાં ટૂંકી મૂકે પથિકો ડગ.
ઈશ્વર સ્મરણ માટેની એક નાની માળા. જે 108 મણકાની હોતી નથી.
રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
