સવારે ઊઠું છું ત્યારે

સાત સાગરનાં ઊંડાણથી આંખો આંજીને ઊઠું છું.

એથી જ તો હાથમાં હાથ રાખીને બેઠેલું સ્વજન

દ્વાપર કે ત્રેતાયુગ જેટલું દૂર લાગે છે.

પાસેથી બોલાતો શબ્દ

કાળની ગુફામાંથી ગોરમ્ભાઈને આવે છે.

મારી આજુબાજુની ચતુસ્સીમા પાંગરીને આકાશ બને છે.

મારો પડછાયો સુધ્ધાં આગલા ભવનો લાગે છે.

ગોખલામાંના દેવ પર સત્યયુગની કાન્તિ જોઉં છું.

દર્પણમાં મારું પ્રતિબિમ્બ

કોઈ અનાગત સમયના સંકેત જેવું લાગે છે.

શરીરનાં બંધન શિથિલ થઈ જાય છે.

હું ખનિજમાંથી ઉદ્ભિજમાં,

જળચરમાંથી સ્થળચરમાં,

કીટમાંથી પંખીમાં,

સહેલાઈથી અવરજવર કરી શકું છું.

એકાદ દુઃખતો દાંત

કે આંખમાં પડેલી એકાદ કણી

ઇતિહાસના આદિકાળના રાજવંશના

નિકન્દનનું કારણ બની રહે છે.

નિરાકાર ઈશ્વર બનીને

વ્યાપ્તિમાંથી લુપ્તિમાં ચાલી જવા હું ડગલું ભરું છું

ને ત્યાં –

કશુંક ઠેબે ચઢે છે,

જોઉં છું તો હું જ,

કલિયુગનો નગણ્ય હું!

જે ઘરને કારાગાર બનાવીને જીવ્યો છે,

જે પ્રાણપણે લોકશાહીનાં મસોતાંથી પોતાનો ચહેરો ભૂસવાને મથ્યો છે;

જેણે આતતાયીના પડછાયા નીચે સલામતી શોધી છે;

જેણે આખી જિન્દગી પોતાની સામે જ

ઘૂરક્યા કરવાનું વીરત્વ દાખવ્યું છે;

જે પોતાનું મૂળ શોધતો શોધતો

પશુની બોડ સુધી પહોંચી ગયો છે;

જે ગુપચુપ એકડાની પછીનાં

અનેક શૂન્ય ભેગો શૂન્ય થઈને લપાઈ ગયો છે;

જે –

શું કહું?

નિષ્ઠુર સૂર્યે મારી આંખમાંના સાત સાગરનાં ઊંડાણને શોષી લીધું છે!

હું મોતિયાનાં પડળ ચઢેલી આંખે

મારો ય આછો ઝાંખો માત્ર આભાસ જોઈને

ફરી પાછો મને મારી પ્રતીતિ કરાવવાના

ઉદ્યમમાં મચ્યો રહું છું.

અરે, છે તો નાની સરખી ડાળ,

ડાળ પણ નહીં, માત્ર મારી ભીંત પર પડતો એનો પડછાયો.

એ ભીંત પર ડોલે છે

ને મારું મન એના સમ્મોહનને વશ થઈ જાય છે.

મને ઉર્વશીનાં કનકગૌર ચરણનો નૃત્યલય દેખાય છે,

મને કોઈકનો ‘આવ, આવ’નો સંકેત કરીને બોલાવતો હાથ દેખાય છે,

મને એ ડાળની આજુબાજુ અડાબીડ વન ઊગેલું દેખાય છે.

એ ડોલતી શાખા મને પવન જોડે

આંબાપીપળી રમવા તેડે છે.

એ ડોલતી ડાળ જાણે જાદુઈ લાકડી!

મારા વણઉચ્ચાર્યા મનોરથોને સાંભળી લઈને

એ બોલ્યા કરે છે : ‘તથાસ્તુ, તથાસ્તુ, તથાસ્તુ.’

સાગર,

તું મને નષ્ટ કર.

મને ગર્ભમાંના મૃત શિશુની જેમ તારામાં લઈ લે.

પછી મારે અવતરવાનું જ ન રહે!

મને તારા પેટાળમાંનો વડવાનળ બનાવી દે –

જે પોતે પોતાને બાળ્યા કરે.

તારાં ફીણની ફણાથી મને ડંખી લે

જેના ઝેરમાંથી મને કોઈ ફરી ઉગારી ન શકે.

તારા પ્રલયને છુટ્ટા મૂકી દે

જેથી હું શીર્ણવિશીર્ણ થઈ જઈ શકું.

હું તારી અંદર સૂર્યથી અસ્પૃષ્ટ

આદિમ કાદવ બનીને મારામાં જ ઊંડે ઊંડે ખૂંપતો જઈશ.

ઈશ્વરનો શ્વાસ સુધ્ધાં જ્યાં પહોંચતો નહીં હોય

ત્યાં ઊંડે ઊંડે મને સંગોપી દે.

સૃષ્ટિના આદિકાળમાં સંતાડી રાખેલા

અન્ધકારમાં મને અન્ધકાર કરીને નિઃશેષ કરી નાખ.

મને પવન થવા લલચાવીશ નહીં,

મને વનસ્પતિ થવા લલચાવીશ નહીં.

તું પણ મને કાંઠે ફેંકી દઈ નહીં શકે

એવું વજન મને આપ.

સાગર,

તું મને નષ્ટ કરી દે.

મળવા તો ગયો હતો સમુદ્રને

પણ મળી ગયો પવન!

આંબાની પીઠ પર બેસીને, ઝૂલે ઝૂલીને

એણે આંબાને ખૂંધા કરી નાખ્યા છે.

કોણ જાણે કયા યુગની બારાખડીના પાઠ

એ મારી આગળ કરી જાય છે.

ભાંગેલા કૂવાની બખોલમાંના શિશુપીપળાના

એ રહી રહીને કાન આમળ્યા કરે છે.

બપોર વેળાએ બોરસલી નીચેના હીંચકા પર

એ એકલો બેસીને ઝૂલે છે.

મધરાતે કોણ જાણે શી ય વાત કરીને

એ બધી બારીઓને ખડખડ હસાવે છે

રાતે ઊંઘના આવરણને ખેંચી લઈને એ ભાગી જાય છે.

સમુદ્રની ભરતીને મારામાં ઠાલવી દઈને

મારી ત્વચાનાં સાતે ય પડને અબરખ જેવાં કરી દે છે.

આકાશ અને સાગરને એકાકાર કરી દેવાનાં બણગાં

એ આખી રાત મારા કાનમાં ફૂંક્યા કરે છે.

વર્ષો પહેલાંના એક દિવસને અહીં ઉડાવી લાવી

મારી આંખમાં એ આંસુની ઝાંય વાળી દે છે.

અન્ધકારના અસ્તરવાળો કાળો ડિબાંગ પવન

એક અજાણ્યે રસ્તે મને ભગાડી ગયો,

દાણચોરના હોડકાના ભંડકિયામાં મને ધરબી દીધો.

તેજાનાની તીવ્ર વાસથી હું જાગી ઊઠ્યો,

જોઉં છું તો ચારે બાજુ કૂવાથમ્ભનું જંગલ;

પવનમાં કમ્પતી કેળ જેવા શઢ કમ્પે;

સૂરજ પાણીમાં આંગળી બોળીને

શઢ પર લખ્યા કરે;

દૂર માછલીઓએ ફેલાવેલી જાળ –

પૉલ ક્લીના ચિત્રની જાણે રેખાઓ!

ક્યાંક પાસેથી જ આવતી કોઈકના

કેશરાશિની ઉત્તપ્ત ગન્ધ!

જોઉં છું તો બૉદલેરની પ્રિયતમા.

શઢની જેમ જ ફરકે છે એના કેશ.

પણ કવિ ક્યાં?

એ તો કેશરાશિના સમુદ્રના અતલ ઊંડાણમાં

પણે ક્ષયગ્રસ્ત કોર્બિયેરનું ભાંગલું હોડકું.

આટલામાં જ ક્યાંક હશે રેંબો.

આફ્રિકાની તટરેખાને હાથનું છજું કરીને જોતો હશે.

થોડી જ વારમાં જાળ ઉપર ખેંચતા

મોટી માછલી જેવો ચન્દ્ર સપાટી પર આવ્યો,

ભંડકિયામાંનું ટમટમિયું હોલવાઈ ગયું,

રહ્યો કેવળ અન્ધકારના અસ્તરવાળો પવન.

સમુદ્ર હવે ચાલી ગયો છે દૂર દૂર,

ક્ષિતિજને છેડે માત્ર દેખાય છે એનો ધૂંધળો આભાસ.

હવે યાળ ઉછાળીને એ અહીં ત્રાડ નાખતો નથી,

કેવળ પવન સમુદ્રે મૂકેલા રિક્ત અવકાશમાં કણસ્યા કરે છે.

રાતે એનો વિલાપ મને ઉન્નિદ્ર બનાવી મૂકે છે.

હું અકારણ વેદનાથી વિહ્વળ થઈ જાઉં છું.

મારી આંખો હજી રાતે દીવાદાંડીની પ્રદક્ષિણા ફર્યા કરે છે.

ગઈ સદીના કોઈ વૃદ્ધ પ્રપિતામહનો ખોંખારો

બાજુની અવાવરુ ઓરડીમાંથી સંભળાય છે.

ઝરૂખામાં નવપરિણીતોની ગુંજગોષ્ઠિ ચાલી રહી છે.

કોઈ રૂમઝૂમ રૂમઝૂમ દાદર ઊતરે છે;

છેક મારા કાનને સ્પર્શી જાય છે

કોઈનો પ્રગાઢ ઉષ્ણ નિ:શ્વાસ.

મારા હોઠ પર કોઈકના ગઈ સદીના શબ્દો છે.

હું એ બોલવાની હિમ્મત કરતો નથી.

ક્યાંકથી આછું દબાયેલું હીબકું સંભળાય છે,

તરત જ કોઈ નારીનું મુક્ત હાસ્ય રણકી ઊઠે છે.

આ પ્રેતલોકમાં પ્રેત જેવો, પડછાયા જેવો

હું પડી રહું છું.

દીવાદાંડીનો ડોળો મારા પડછાયાઓનો ચોકીપહેરો ભરે છે.

બારણું અર્ધું ખોલીને,

અંદર પ્રવેશવાનો માર્ગ રોકીને,

ઊભી છે એ.

આંખમાં કરડાકી છે,

વસ્ત્રો અસ્તવ્યસ્ત, કેશ વિંખાયેલા.

આજે જોઉં છું તો રહી છે કેવળ બારસાખ,

જ્યાં એ મુખ જોયું હતું ત્યાં છે પંખીનો માળો.

તે દિવસે અહીં જે વેદનાને પાછળ મૂકી ગયો હતો.

તેને હું ઓળખવા આવ્યો છું.

અમે ઉચ્ચારેલા બેચાર શબ્દ

કરોળિયાના જાળામાં ઝિલાઈ રહ્યા છે.

પગને ઠોકર વાગી અને કશુંક રણકતું દડી ગયું.

અહીં એક સાથે બધા ખાલી ઓરડામાંથી પડઘાઓ ગાજી ઊઠ્યા.

મેં જોયું તો એ પડઘાઓમાંથી જ

આકાર ધારણ કરી રહી હતી એક નારી.

એને મુખ નથી, એ છે નર્યો ઉચ્છ્વાસ.

એ મારા શ્વાસ સાથે પ્રવેશે છે મારામાં.

મારી અવાવરુ કાયામાં પણ કોઈ આળસ

મરડીને બેઠું થાય છે.

પછી આખી રાત હું એ બેનો સંવાદ

સાંભળ્યા કરું છું.

તાવથી ધગધગતા શરીરે વીંટેલા

ગરમ ધાબળા જેવી હવાને ઉશેટીને

હું અહીં દોડી આવ્યો છું.

શીળી છાયાઓના ઉપવનમાં

સમુદ્રના લયથી આખી રાત ગાતાં

બે સરુઓ આંગણામાં હતાં,

તે હવે નથી.

બપોર વેળાએ જે જાંબુડાની

કાળી છાયા નીચે બેસીને

એનું આતિથ્ય માણતા

તે જાંબુડો હવે નથી.

કૂવા પર કોશનો કિચૂડાટ નથી,

રાક્ષસની છાતી જેમ હાંફ્યા કરતો પમ્પ છે.

તો ય હજી ગ્રીષ્મનો રસ ટીપે ટીપે

ફાલસામાં ઝિલાયો છે.

કૂવાને થાળે હજી એવું જ છાયાઓનું ધણ બેઠું છે.

કાગડાઓ ઠીંગુ આંબાઓ વચ્ચેથી ઊડતાં ઊડતાં

કાચબાઓને સતાવે છે.

સક્કરખોર સાહેલીની મીઠાશ ચાખે છે.

કાળિયોકોશી ઘાસ બળે છે ત્યાં નિરીક્ષકની

અદાથી ઊભો રહે છે.

બગીખાનું ખાલી છે.

ઘોડાના પગથી રેતી કચડાવાનો અવાજ સંભળાતો નથી.

માણસો છે પણ મૂંગા મૂંગા.

એક રખડેલ કૂતરો વાડીનો માલિક થઈને ફરે છે,

સાંજવેળાએ આલુલાયિતકેશા કોણ અન્યમનસ્ક નારી

ઝરૂખામાં ઊભી હોય છે?

સમુદ્ર અને અન્ધકાર જ્યાં અભિન્નભાવે ભળે છે

તે નીરન્દ્રતાના પોતને મારે સ્પર્શવું છે.

પણ હવે તો ભૂમિ એના તૃણાંકુર સાથે

સમુદ્રે ખાલી કરેલી જગ્યાએ ઠસી પડી છે.

સમુદ્રની કોઈ નામહીન લતાનાં ફૂલ ત્યાં હસી રહ્યાં છે.

સમુદ્રનાં મોજાંની આંગળીએ કોઈ લાકડાના ટુકડાને

શિલ્પમાં ફેરવી નાખ્યો છે.

પણ હવે તો નર્યો કાદવ.

એમાં તડકામાં તગતગતા કાદવ જેવી કાયાવાળા માછીમાર,

ભરતીની રાહ જોઈને કાદવમાં પ્હોરો ખાતી હોડીઓ,

નાનાં શિશુઓનો રૂમાલ ખેંચીને દોડી જતો પવન –

પણ મને અન્ધકારથી છવાયેલા સમુદ્રની માયા છે.

એમાં જે દૂરતા છે તેનું પરિમાણ મને ગમે છે.

કોઈકની આંખમાં મેં જે દૂરતા જોઈ છે

તેને હું આ દૂરતા વડે જ સમજી શકું છું

દૂર ચાલી ગયેલો સમુદ્ર પાછળ જે રિક્તતા મૂકી જાય છે

તેને અનુભવીને હું મારા હાથમાંથી સરી પડેલા

હાથની રિક્તતાને જીરવી શકું છું.

આથી જ તો હું સમુદ્રને સાથે રાખીને જ જીવું છું.

‘તો આવજો ત્યારે’

હું આટલું બોલું છું ને આખું ઘર એનો પડઘો પાડે છે.

એનાં આન્દોલનોથી વીંટળાયેલો હું ચાલી નીકળું છું.

બપોરનો સમય છે,

કૂવામાં છાયા ઊંડે ઊતરી ગઈ છે,

તાડ ઊભું ઊભું ઝોકાં ખાય છે,

સમુદ્રની ભરતી આવવી શરૂ થઈ છે,

પવન મોટાં મોટાં પગલાં ભરતો,

બારણાં ઠેલતો, આવી ચઢે છે.

એ મારાં વસ્ત્ર ઝાલીને મને પાછો ઠેલે છે.

થોડી રેતી મારી આંખમાં આંસુ લાવી દે છે.

વાડીનો માલિક કૂતરો મને ઠેઠ દરવાજા સુધી વળાવવા આવે છે.

એકાએક કશી ભીનાશ મને સ્પર્શી જાય છે —

એ પેલા દૂર ચાલી ગયેલા સમુદ્રનો સીકર?

એ ગત જન્મના કોઈકનો અશ્રુસન્દેશ?

હું ઘડીભર થમ્ભી જાઉં છું.

ત્યાં સહેલાણીઓનું એક ટોળું ઘોંઘાટ કરતું પસાર થાય છે.

આ દિવસો દરમિયાન અહીંના વાતાવરણમાંથી

ધ્વનિત થયેલા બેચાર શબ્દોને સાચવતો હું ચાલી નીકળ્યો છું.

saware uthun chhun tyare

sat sagarnan unDanthi ankho anjine uthun chhun

ethi ja to hathman hath rakhine bethelun swajan

dwapar ke tretayug jetalun door lage chhe

pasethi bolato shabd

kalni guphamanthi gorambhaine aawe chhe

mari ajubajuni chatussima pangrine akash bane chhe

maro paDchhayo sudhdhan aagla bhawno lage chhe

gokhlamanna dew par satyayugni kanti joun chhun

darpanman marun pratibimb

koi anagat samayna sanket jewun lage chhe

sharirnan bandhan shithil thai jay chhe

hun khanijmanthi udbhijman,

jalacharmanthi sthalacharman,

kitmanthi pankhiman,

sahelaithi awarajwar kari shakun chhun

ekad dukhato dant

ke ankhman paDeli ekad kani

itihasna adikalna rajwanshna

nikandananun karan bani rahe chhe

nirakar ishwar banine

wyaptimanthi luptiman chali jawa hun Dagalun bharun chhun

ne tyan –

kashunk thebe chaDhe chhe,

joun chhun to hun ja,

kaliyugno naganya hun!

je gharne karagar banawine jiwyo chhe,

je pranapne lokshahinan masotanthi potano chahero bhuswane mathyo chhe;

jene attayina paDchhaya niche salamti shodhi chhe;

jene aakhi jindgi potani same ja

ghurakya karwanun wiratw dakhawyun chhe;

je potanun mool shodhto shodhto

pashuni boD sudhi pahonchi gayo chhe;

je gupchup ekDani pachhinan

anek shunya bhego shunya thaine lapai gayo chhe;

je –

shun kahun?

nishthur surye mari ankhmanna sat sagarnan unDanne shoshi lidhun chhe!

hun motiyanan paDal chaDheli ankhe

maro ya achho jhankho matr abhas joine

phari pachho mane mari pratiti karawwana

udyamman machyo rahun chhun

are, chhe to nani sarkhi Dal,

Dal pan nahin, matr mari bheent par paDto eno paDchhayo

e bheent par Dole chhe

ne marun man ena sammohanne wash thai jay chhe

mane urwshinan kanakgaur charanno nritylay dekhay chhe,

mane koikno ‘aw, aw’no sanket karine bolawto hath dekhay chhe,

mane e Dalni ajubaju aDabiD wan ugelun dekhay chhe

e Dolti shakha mane pawan joDe

ambapipli ramwa teDe chhe

e Dolti Dal jane jadui lakDi!

mara wanuchcharya manorthone sambhli laine

e bolya kare chhe ha ‘tathastu, tathastu, tathastu ’

sagar,

tun mane nasht kar

mane garbhmanna mrit shishuni jem taraman lai le

pachhi mare awatarwanun ja na rahe!

mane tara petalmanno waDwanal banawi de –

je pote potane balya kare

taran phinni phanathi mane Dankhi le

jena jhermanthi mane koi phari ugari na shake

tara pralayne chhutta muki de

jethi hun shirnawishirn thai jai shakun

hun tari andar surythi asprisht

adim kadaw banine maraman ja unDe unDe khumpto jaish

ishwarno shwas sudhdhan jyan pahonchto nahin hoy

tyan unDe unDe mane sangopi de

srishtina adikalman santaDi rakhela

andhkarman mane andhkar karine nishesh kari nakh

mane pawan thawa lalchawish nahin,

mane wanaspati thawa lalchawish nahin

tun pan mane kanthe phenki dai nahin shake

ewun wajan mane aap

sagar,

tun mane nasht kari de

malwa to gayo hato samudrne

pan mali gayo pawan!

ambani peeth par besine, jhule jhuline

ene ambane khundha kari nakhya chhe

kon jane kaya yugni barakhDina path

e mari aagal kari jay chhe

bhangela kuwani bakholmanna shishupiplana

e rahi rahine kan amalya kare chhe

bapor welaye borasli nichena hinchka par

e eklo besine jhule chhe

madhrate kon jane shi ya wat karine

e badhi barione khaDkhaD hasawe chhe

rate unghna awaranne khenchi laine e bhagi jay chhe

samudrni bhartine maraman thalwi daine

mari twchanan sate ya paDne abrakh jewan kari de chhe

akash ane sagarne ekakar kari dewanan bangan

e aakhi raat mara kanman phunkya kare chhe

warsho pahelanna ek diwasne ahin uDawi lawi

mari ankhman e ansuni jhanya wali de chhe

andhkarna astarwalo kalo Dibang pawan

ek ajanye raste mane bhagaDi gayo,

danchorna hoDkana bhanDakiyaman mane dharbi didho

tejanani teewr wasthi hun jagi uthyo,

joun chhun to chare baju kuwathambhanun jangal;

pawanman kampati kel jewa shaDh kampe;

suraj paniman angli boline

shaDh par lakhya kare;

door machhlioe phelaweli jal –

paul klina chitrani jane rekhao!

kyank pasethi ja awati koikna

keshrashini uttapt gandh!

joun chhun to baudlerni priyatma

shaDhni jem ja pharke chhe ena kesh

pan kawi kyan?

e to keshrashina samudrna atal unDanman

pane kshayagrast korbiyeranun bhangalun hoDakun

atlaman ja kyank hashe rembo

aphrikani tatrekhane hathanun chhajun karine joto hashe

thoDi ja warman jal upar khenchta

moti machhli jewo chandr sapati par aawyo,

bhanDakiyamannun tamatamiyun holwai gayun,

rahyo kewal andhkarna astarwalo pawan

samudr hwe chali gayo chhe door door,

kshitijne chheDe matr dekhay chhe eno dhundhlo abhas

hwe yal uchhaline e ahin traD nakhto nathi,

kewal pawan samudre mukela rikt awkashman kanasya kare chhe

rate eno wilap mane unnidr banawi muke chhe

hun akaran wednathi wihwal thai jaun chhun

mari ankho haji rate diwadanDini prdakshina pharya kare chhe

gai sadina koi wriddh prapitamahno khonkharo

bajuni awawaru orDimanthi sambhlay chhe

jharukhaman nawaparinitoni gunjgoshthi chali rahi chhe

koi rumjhum rumjhum dadar utre chhe;

chhek mara kanne sparshi jay chhe

koino prgaDh ushn nihashwas

mara hoth par koikna gai sadina shabdo chhe

hun e bolwani himmat karto nathi

kyankthi achhun dabayelun hibakun sambhlay chhe,

tarat ja koi narinun mukt hasya ranki uthe chhe

a pretlokman pret jewo, paDchhaya jewo

hun paDi rahun chhun

diwadanDino Dolo mara paDchhayaono chokiphero bhare chhe

baranun ardhun kholine,

andar prweshwano marg rokine,

ubhi chhe e

ankhman karDaki chhe,

wastro astawyast, kesh winkhayela

aje joun chhun to rahi chhe kewal barsakh,

jyan e mukh joyun hatun tyan chhe pankhino malo

te diwse ahin je wednane pachhal muki gayo hato

tene hun olakhwa aawyo chhun

ame uchcharela bechar shabd

karoliyana jalaman jhilai rahya chhe

pagne thokar wagi ane kashunk ranakatun daDi gayun

ahin ek sathe badha khali orDamanthi paDghao gaji uthya

mein joyun to e paDghaomanthi ja

akar dharan kari rahi hati ek nari

ene mukh nathi, e chhe naryo uchchhwas

e mara shwas sathe prweshe chhe maraman

mari awawaru kayaman pan koi aalas

marDine bethun thay chhe

pachhi aakhi raat hun e beno sanwad

sambhalya karun chhun

tawthi dhagadhagta sharire wintela

garam dhabla jewi hawane ushetine

hun ahin doDi aawyo chhun

shili chhayaona upawanman

samudrna laythi aakhi raat gatan

be saruo angnaman hatan,

te hwe nathi

bapor welaye je jambuDani

kali chhaya niche besine

enun atithya manta

te jambuDo hwe nathi

kuwa par koshno kichuDat nathi,

rakshasni chhati jem hamphya karto pamp chhe

to ya haji grishmno ras tipe tipe

phalsaman jhilayo chhe

kuwane thale haji ewun ja chhayaonun dhan bethun chhe

kagDao thingu ambao wachchethi uDtan uDtan

kachbaone satawe chhe

sakkarkhor sahelini mithash chakhe chhe

kaliyokoshi ghas bale chhe tyan nirikshakni

adathi ubho rahe chhe

bagikhanun khali chhe

ghoDana pagthi reti kachDawano awaj sambhlato nathi

manso chhe pan munga munga

ek rakhDel kutro waDino malik thaine phare chhe,

sanjwelaye alulayitkesha kon anyamnask nari

jharukhaman ubhi hoy chhe?

samudr ane andhkar jyan abhinnbhawe bhale chhe

te nirandrtana potne mare sparshawun chhe

pan hwe to bhumi ena trinankur sathe

samudre khali kareli jagyaye thasi paDi chhe

samudrni koi namahin latanan phool tyan hasi rahyan chhe

samudrnan mojanni angliye koi lakDana tukDane

shilpman pherwi nakhyo chhe

pan hwe to naryo kadaw

eman taDkaman tagatagta kadaw jewi kayawala machhimar,

bhartini rah joine kadawman phoro khati hoDio,

nanan shishuono rumal khenchine doDi jato pawan –

pan mane andhkarthi chhawayela samudrni maya chhe

eman je durata chhe tenun pariman mane game chhe

koikni ankhman mein je durata joi chhe

tene hun aa durata waDe ja samji shakun chhun

door chali gayelo samudr pachhal je riktata muki jay chhe

tene anubhwine hun mara hathmanthi sari paDela

hathni rikttane jirwi shakun chhun

athi ja to hun samudrne sathe rakhine ja jiwun chhun

‘to aawjo tyare’

hun atalun bolun chhun ne akhun ghar eno paDgho paDe chhe

enan andolnothi wintlayelo hun chali nikalun chhun

baporno samay chhe,

kuwaman chhaya unDe utri gai chhe,

taD ubhun ubhun jhokan khay chhe,

samudrni bharti aawwi sharu thai chhe,

pawan motan motan paglan bharto,

barnan thelto, aawi chaDhe chhe

e maran wastra jhaline mane pachho thele chhe

thoDi reti mari ankhman aansu lawi de chhe

waDino malik kutro mane theth darwaja sudhi walawwa aawe chhe

ekayek kashi bhinash mane sparshi jay chhe —

e pela door chali gayela samudrno sikar?

e gat janmana koikno ashrusandesh?

hun ghaDibhar thambhi jaun chhun

tyan sahelanionun ek tolun ghonghat karatun pasar thay chhe

a diwso darmiyan ahinna watawaranmanthi

dhwanit thayela bechar shabdone sachawto hun chali nikalyo chhun

saware uthun chhun tyare

sat sagarnan unDanthi ankho anjine uthun chhun

ethi ja to hathman hath rakhine bethelun swajan

dwapar ke tretayug jetalun door lage chhe

pasethi bolato shabd

kalni guphamanthi gorambhaine aawe chhe

mari ajubajuni chatussima pangrine akash bane chhe

maro paDchhayo sudhdhan aagla bhawno lage chhe

gokhlamanna dew par satyayugni kanti joun chhun

darpanman marun pratibimb

koi anagat samayna sanket jewun lage chhe

sharirnan bandhan shithil thai jay chhe

hun khanijmanthi udbhijman,

jalacharmanthi sthalacharman,

kitmanthi pankhiman,

sahelaithi awarajwar kari shakun chhun

ekad dukhato dant

ke ankhman paDeli ekad kani

itihasna adikalna rajwanshna

nikandananun karan bani rahe chhe

nirakar ishwar banine

wyaptimanthi luptiman chali jawa hun Dagalun bharun chhun

ne tyan –

kashunk thebe chaDhe chhe,

joun chhun to hun ja,

kaliyugno naganya hun!

je gharne karagar banawine jiwyo chhe,

je pranapne lokshahinan masotanthi potano chahero bhuswane mathyo chhe;

jene attayina paDchhaya niche salamti shodhi chhe;

jene aakhi jindgi potani same ja

ghurakya karwanun wiratw dakhawyun chhe;

je potanun mool shodhto shodhto

pashuni boD sudhi pahonchi gayo chhe;

je gupchup ekDani pachhinan

anek shunya bhego shunya thaine lapai gayo chhe;

je –

shun kahun?

nishthur surye mari ankhmanna sat sagarnan unDanne shoshi lidhun chhe!

hun motiyanan paDal chaDheli ankhe

maro ya achho jhankho matr abhas joine

phari pachho mane mari pratiti karawwana

udyamman machyo rahun chhun

are, chhe to nani sarkhi Dal,

Dal pan nahin, matr mari bheent par paDto eno paDchhayo

e bheent par Dole chhe

ne marun man ena sammohanne wash thai jay chhe

mane urwshinan kanakgaur charanno nritylay dekhay chhe,

mane koikno ‘aw, aw’no sanket karine bolawto hath dekhay chhe,

mane e Dalni ajubaju aDabiD wan ugelun dekhay chhe

e Dolti shakha mane pawan joDe

ambapipli ramwa teDe chhe

e Dolti Dal jane jadui lakDi!

mara wanuchcharya manorthone sambhli laine

e bolya kare chhe ha ‘tathastu, tathastu, tathastu ’

sagar,

tun mane nasht kar

mane garbhmanna mrit shishuni jem taraman lai le

pachhi mare awatarwanun ja na rahe!

mane tara petalmanno waDwanal banawi de –

je pote potane balya kare

taran phinni phanathi mane Dankhi le

jena jhermanthi mane koi phari ugari na shake

tara pralayne chhutta muki de

jethi hun shirnawishirn thai jai shakun

hun tari andar surythi asprisht

adim kadaw banine maraman ja unDe unDe khumpto jaish

ishwarno shwas sudhdhan jyan pahonchto nahin hoy

tyan unDe unDe mane sangopi de

srishtina adikalman santaDi rakhela

andhkarman mane andhkar karine nishesh kari nakh

mane pawan thawa lalchawish nahin,

mane wanaspati thawa lalchawish nahin

tun pan mane kanthe phenki dai nahin shake

ewun wajan mane aap

sagar,

tun mane nasht kari de

malwa to gayo hato samudrne

pan mali gayo pawan!

ambani peeth par besine, jhule jhuline

ene ambane khundha kari nakhya chhe

kon jane kaya yugni barakhDina path

e mari aagal kari jay chhe

bhangela kuwani bakholmanna shishupiplana

e rahi rahine kan amalya kare chhe

bapor welaye borasli nichena hinchka par

e eklo besine jhule chhe

madhrate kon jane shi ya wat karine

e badhi barione khaDkhaD hasawe chhe

rate unghna awaranne khenchi laine e bhagi jay chhe

samudrni bhartine maraman thalwi daine

mari twchanan sate ya paDne abrakh jewan kari de chhe

akash ane sagarne ekakar kari dewanan bangan

e aakhi raat mara kanman phunkya kare chhe

warsho pahelanna ek diwasne ahin uDawi lawi

mari ankhman e ansuni jhanya wali de chhe

andhkarna astarwalo kalo Dibang pawan

ek ajanye raste mane bhagaDi gayo,

danchorna hoDkana bhanDakiyaman mane dharbi didho

tejanani teewr wasthi hun jagi uthyo,

joun chhun to chare baju kuwathambhanun jangal;

pawanman kampati kel jewa shaDh kampe;

suraj paniman angli boline

shaDh par lakhya kare;

door machhlioe phelaweli jal –

paul klina chitrani jane rekhao!

kyank pasethi ja awati koikna

keshrashini uttapt gandh!

joun chhun to baudlerni priyatma

shaDhni jem ja pharke chhe ena kesh

pan kawi kyan?

e to keshrashina samudrna atal unDanman

pane kshayagrast korbiyeranun bhangalun hoDakun

atlaman ja kyank hashe rembo

aphrikani tatrekhane hathanun chhajun karine joto hashe

thoDi ja warman jal upar khenchta

moti machhli jewo chandr sapati par aawyo,

bhanDakiyamannun tamatamiyun holwai gayun,

rahyo kewal andhkarna astarwalo pawan

samudr hwe chali gayo chhe door door,

kshitijne chheDe matr dekhay chhe eno dhundhlo abhas

hwe yal uchhaline e ahin traD nakhto nathi,

kewal pawan samudre mukela rikt awkashman kanasya kare chhe

rate eno wilap mane unnidr banawi muke chhe

hun akaran wednathi wihwal thai jaun chhun

mari ankho haji rate diwadanDini prdakshina pharya kare chhe

gai sadina koi wriddh prapitamahno khonkharo

bajuni awawaru orDimanthi sambhlay chhe

jharukhaman nawaparinitoni gunjgoshthi chali rahi chhe

koi rumjhum rumjhum dadar utre chhe;

chhek mara kanne sparshi jay chhe

koino prgaDh ushn nihashwas

mara hoth par koikna gai sadina shabdo chhe

hun e bolwani himmat karto nathi

kyankthi achhun dabayelun hibakun sambhlay chhe,

tarat ja koi narinun mukt hasya ranki uthe chhe

a pretlokman pret jewo, paDchhaya jewo

hun paDi rahun chhun

diwadanDino Dolo mara paDchhayaono chokiphero bhare chhe

baranun ardhun kholine,

andar prweshwano marg rokine,

ubhi chhe e

ankhman karDaki chhe,

wastro astawyast, kesh winkhayela

aje joun chhun to rahi chhe kewal barsakh,

jyan e mukh joyun hatun tyan chhe pankhino malo

te diwse ahin je wednane pachhal muki gayo hato

tene hun olakhwa aawyo chhun

ame uchcharela bechar shabd

karoliyana jalaman jhilai rahya chhe

pagne thokar wagi ane kashunk ranakatun daDi gayun

ahin ek sathe badha khali orDamanthi paDghao gaji uthya

mein joyun to e paDghaomanthi ja

akar dharan kari rahi hati ek nari

ene mukh nathi, e chhe naryo uchchhwas

e mara shwas sathe prweshe chhe maraman

mari awawaru kayaman pan koi aalas

marDine bethun thay chhe

pachhi aakhi raat hun e beno sanwad

sambhalya karun chhun

tawthi dhagadhagta sharire wintela

garam dhabla jewi hawane ushetine

hun ahin doDi aawyo chhun

shili chhayaona upawanman

samudrna laythi aakhi raat gatan

be saruo angnaman hatan,

te hwe nathi

bapor welaye je jambuDani

kali chhaya niche besine

enun atithya manta

te jambuDo hwe nathi

kuwa par koshno kichuDat nathi,

rakshasni chhati jem hamphya karto pamp chhe

to ya haji grishmno ras tipe tipe

phalsaman jhilayo chhe

kuwane thale haji ewun ja chhayaonun dhan bethun chhe

kagDao thingu ambao wachchethi uDtan uDtan

kachbaone satawe chhe

sakkarkhor sahelini mithash chakhe chhe

kaliyokoshi ghas bale chhe tyan nirikshakni

adathi ubho rahe chhe

bagikhanun khali chhe

ghoDana pagthi reti kachDawano awaj sambhlato nathi

manso chhe pan munga munga

ek rakhDel kutro waDino malik thaine phare chhe,

sanjwelaye alulayitkesha kon anyamnask nari

jharukhaman ubhi hoy chhe?

samudr ane andhkar jyan abhinnbhawe bhale chhe

te nirandrtana potne mare sparshawun chhe

pan hwe to bhumi ena trinankur sathe

samudre khali kareli jagyaye thasi paDi chhe

samudrni koi namahin latanan phool tyan hasi rahyan chhe

samudrnan mojanni angliye koi lakDana tukDane

shilpman pherwi nakhyo chhe

pan hwe to naryo kadaw

eman taDkaman tagatagta kadaw jewi kayawala machhimar,

bhartini rah joine kadawman phoro khati hoDio,

nanan shishuono rumal khenchine doDi jato pawan –

pan mane andhkarthi chhawayela samudrni maya chhe

eman je durata chhe tenun pariman mane game chhe

koikni ankhman mein je durata joi chhe

tene hun aa durata waDe ja samji shakun chhun

door chali gayelo samudr pachhal je riktata muki jay chhe

tene anubhwine hun mara hathmanthi sari paDela

hathni rikttane jirwi shakun chhun

athi ja to hun samudrne sathe rakhine ja jiwun chhun

‘to aawjo tyare’

hun atalun bolun chhun ne akhun ghar eno paDgho paDe chhe

enan andolnothi wintlayelo hun chali nikalun chhun

baporno samay chhe,

kuwaman chhaya unDe utri gai chhe,

taD ubhun ubhun jhokan khay chhe,

samudrni bharti aawwi sharu thai chhe,

pawan motan motan paglan bharto,

barnan thelto, aawi chaDhe chhe

e maran wastra jhaline mane pachho thele chhe

thoDi reti mari ankhman aansu lawi de chhe

waDino malik kutro mane theth darwaja sudhi walawwa aawe chhe

ekayek kashi bhinash mane sparshi jay chhe —

e pela door chali gayela samudrno sikar?

e gat janmana koikno ashrusandesh?

hun ghaDibhar thambhi jaun chhun

tyan sahelanionun ek tolun ghonghat karatun pasar thay chhe

a diwso darmiyan ahinna watawaranmanthi

dhwanit thayela bechar shabdone sachawto hun chali nikalyo chhun