કે આજ હવે ચોમાસું બેઠું.
બટુકડું બેઠું પારેવડું બેઠું
જાગવું બેઠું થાય રે તંયે જાગવું બેઠું થાયથઈ ન એકે પળ રે ખોટી
હૈયું વૃન્દાવન જઈ બેઠુંકુંજગલીના ફૂલમાં.
બેઠું પારેવડુંઆંખ વરાસેં હું મૂઈ
અણદીઠ ઓરું એને પાય જી.બેઠેલાનું બેઠું રહે વિમાસણે,
આંખેથી કાજળ બે ગાલે જઈ બેઠું કાનકુંવર શું ઓછા હતા કાળા?
ક્યાં રહ્યું હશે સંતાઈ?-મનનું...ચંદન – સૌરભ થૈ બેઠું કે થયું સરિતાલહરી?
લૂ-દાઝી લ્હેરખીમાં જઈ બેઠું મન કયાંક તોયે દેખાય ડાળ ક્યાંય ના;
હાલ્યા કરે દુનિયાની વણજાર ગાંડીકોણ બેઠું રહે એની સામે મીટ માંડી?
સચરાચર કોળ્યું, જે બેઠું જીવ પડીકે બાંધી!જળહળતું નભ જળથી, નીચે જળના ભર્યા ઝગારા!
ખુલ્લાં ખેતર અડખેપડખે, માથે નીલું આભ,વચ્ચે નાનું ગામડું બેઠું, ક્યાં આવો છે લાભ?
ત્રીજી દુકાને એક પીંજારો બેઠો, પીંજારો સીવે રજાઈ,બખિયે આવીને એક બેઠું પતંગિયું, સૂયામાં વાગી શરણાઇ;
ઓલ્યા પાંદડાને ઉડાડી મેલો કે પાંદડું પરદેશી!એ તો બેઠું મારા ચંપાની ડાળે કે પાંદડું પરદેશી!
ચરી ચરી થાકેલાં ગાડરાંય લંબાયાં ઘડી લઈ આમલીની ઓથ, પાંખી તે ડાળ પરે ઘૂઘવતું ક્યારનું મૂંગું થઈ બેઠું કપોત,
આખુંયે આકાશ ઊતરી આવી બેઠું વૃક્ષો પર પાંખો સંકેલીકોક અગોચર મંત્રો ગાતાં પંખીનો ટહુકાર થઈને સાંજ ઢળે છે.
ઊતર્યું આકાશ એમ આંખોમાં જેમ જાણે ટહુકો પ્રવેશ્યો રે કાનમાં પોયણાની પાંપણ પર બેઠું છે મન જઈ કોઈ કહો કોના રે ધ્યાનમાં
થોરની માથે પાંદડું બેઠું એમ કે જાણે હોય પોતે બે ગામનો સૂબોજીવલી ડોશી હડિયાપાટી કરતી મૂકે પગ રે ત્યાં તો મલકે કૂબો
ગામને પાદર ઝૂલતી પૂનમરાત ને મારા ફલિયે બેઠું ઘોર ઘટાદાર ઘોર અંધારું,ઉંબરા નામે પ્હાડને ભીંસોભીંસ ભીંસાવે એકલતા ચોપાસ ને માથે આભ નોધારું.
ઈશ્વર સ્મરણ માટેની એક નાની માળા. જે 108 મણકાની હોતી નથી.
રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
