પૂછતી નહીં કેટલો પાગલ... કેટલો પાગલ...પ્હાડની ઉપર સૂરજ ઊગ્યો : રાતના ઊગ્યા તારા.
તુમ જાનો સબ પગલાઈ,પાગલ કી ગત પાગલ સમઝે,
પાગલ પાગલ ઢૂંઢતું ફરે કોઈ સોનાનું શમણું! ધીકતી ધરા ચાર બાજુએ,
ઊંધું ઘાલી દોડતા પાગલ જેમધાયે લીસોટીઆ દીવા,
એવી એઆપલેને અવસરિયે પાગલ
એક ચૂમી,મત્ત પાગલ મેહુલા જેવું ઝૂમી
ગાંડું, ચિતભ્રમ,
ગાંડાંને રાખવાનું સ્થાન
ભીંત ભીંત અટવાયશાહમૃગોનાં રૂપની પાગલ આંખે
સુધી બધે તારાં પાગલ પાણી.તો ભલે.
નવાઈ શી કોઈ પાગલ ગણી ‘મુકબિલ' તિરસ્કારે;અમે આ બેકદર દુનિયા કને સાચી કદર માગી.
પ્રાણે પૂર્ણ વણાઈ નીલિમા નિખિલ નીલમણિ કેરી,પાગલ નૃત્ય કરી કરી ખરવું શ્યામ વદનઘન હેરી.
મન ભટકે ઝંખે વણથાક્યુંપાગલ, તારો પડછાયો. – કયે૦
ગોવાળિયે ઘેલાં રે કીધાં.પ્રેમે પાગલ કરી દીધાં અમને,
કાજીને થયું કે ગાંડો છે આ! સાવ પાગલ જ લાગે છે!
રે પોમ્બાઈ નગરમાં રહેનારાં! આવોબહાર આવો સુખશય્યામાંથી, રસોડામાંથી, કાતરિયામાંથી, પાગલ-
હવે દાવ ન દેવો ઉઘાડી મૂઠી;થઈ પ્રીતની પાગલ, શરમ છૂટી,
અમને પાગલને પાગલ કહી વારો નહીં,આમ બીડેલા હોઠે પુકારો નહીં.
નભ! ભરતો, વનમાં માંચડેથી યે એક મથોડું ઊંચો ઝાડ ઘોડલોપાગલ અણનમ
દુનિયા દુનિયાદારીમાં માનતી જો હોત તો તો કવિઓને, પાગલ પેલા પ્રેમીઓને, સંતોને
આખું જીવન અમે ધીરે ધીરે લખ્યું,રેત પર જેમ પાગલ સમીરે લખ્યું.
તારા રૂપની પૂનમનો પાગલ એકલો૦આજ પીઉં દર્શનનું અમરત, કાલ કસુંબલ કાવો,
ઈશ્વર સ્મરણ માટેની એક નાની માળા. જે 108 મણકાની હોતી નથી.
રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
