બધું મનમાં દબાવીને તમે બેસી ગયા કે શું!ફરી ગરદન ઝુકાવીને તમે બેસી ગયા કે શું!
સિતમગર! લે ધરી ગરદન – નિરાશા એ જ છે આશા!
ફરું છું હું તો દુનિયામાં સદા ગરદન ઝુકાવીને,મને એ પણ ખબર ક્યાં છે કે કોની પાસ છૂરી છે.
ઝુકાવી છે ગરદન બધી ડાળીઓએ, ફુલોની ય નીચી નજર થૈ ગઈ છે.
“ગરદન કે નાક?” એવું પૂછ્યું એને કોઈએ,એણે હસીને નાક કપાવ્યું, ખરું થયું!
મસ્તાન કાઢી મરી, વિના દીલબર તમામ રાત,રગડ્યાં કર્યું ગરદન ઉપર ખંજર તમામ રાત.
ખૂન નીચોવી અહીં છે જાપ જપવો ઈશ્કનો;ગરદન કપાવી શીર્ષની માળા બનાવો તો ભલે.
ગમોના જામ પી હરદમ ધરી માશૂક! તને ગરદન;ન ખંજરથી કર્યા ટુકડા! ન જામેઈશ્ક પાયો વા!
કપાવી શી રીતે ગરદન વહે ના ખૂન પણ, કિસ્મત? કહીં.ઉઠાવી અસ્તિથી દિલને લગાડ્યું નાસ્તિમાં કિસ્મત!
જુદાઈ જિંદગી ભરની, કરી રો રો બધી કાઢી;રહી ગઈ વસ્લની આશા, અગર ગરદન કપાઈ છે. કહીં૦
લીધો જે પંથ તે હું કેમ ત્યાગું છો ભર્યો દુઃખે,પ્રિયાનો માહરી ગરદન ઉપર તો આ ભાર જુદો છે.
ઈશ્વર સ્મરણ માટેની એક નાની માળા. જે 108 મણકાની હોતી નથી.
રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
