(ભૈરવી)

અહા! હું એકલો દુનિયાં-બિયાબાઁમાં સુનો ભટકું,

રઝળતો ઇશ્કને રસ્તે અહીં તહીં આંધળો અટકું.

બતાવી રાહ આ જેણે ગયાં તે શું દગો દેઈ?

રિબાવી, રોવરાવી, ને શું રમશો ખાકથી મારી?

સ્મૃતિ આવી તમારી ત્યાં ન અશ્રુ ધાર રે’ ઝાલી,

હૃદય રમતું ઉછાળા લે – જુવાની શું ફરી આવી?

સુણાવું લો કવિતા આ ઝિલું રસ નેત્રથી ઝરતો,

હૃદય હૃદયે મિલાવો તો જીવું ઊઠું પડ્યો મરતો;

અરે! તે બાલપણના ક્યાં ગયા સાથી બધા સાચા?

ગઈ ક્યાં પ્રાણપ્યારી તે? – રહી મુજ ભાગ આ વાચા!

સુણાવું તેય ક્યાં બેશી! નથી કો ઠામ રોવાનું,

ભર્યું છે બેકદર દુનિયાં વિશે જ્યાં ત્યાં વગોવાનું.

ભણાવી દો મને, આજે, તમારી તે રીતિ જૂની,

ન જેથી દાગ દિલે લાગે ન લાગે ઝિંદગી સૂની!

બતાવો શી રીતે હસવું, હૃદય ખાલી છતે રડવું,

વચનમાં પ્રેમ બતલાવી ઇશારે પ્રેમિદિલ હણવું!

અરે ઉસ્તાદ ક્યાં પાયો મને આ ઇશ્કનો પ્યાલો?

કર્યો સંસાર ભર સૂનો, વફાઈ ક્યાં મળે? – ચાલો!

ઉથામ્યાં ધર્મશાસ્ત્રોને – ગણાયો જ્ઞાની પંડિતમાં,

ઠરી દૃષ્ટિ ન કો ઠામે, પ્રીતિરીતિ અખંડિતમાં!

હશે ક્યાં સત્ય દેખાડો, હશે શું સત્ય સમજાવો,

રડી રે’વું, કદી ગાવું, મને તો એટલો લ્હાવો!

બધી દુનિયાં જુવે જેથી ગયાં મુજ નેત્ર તે ફુટી,

બધી દુનિયાનું અજવાળું મને અંધારી તે ઊડી!

અહીં તહીં આ ભટકાવામાં નથી શાન્તિતણી આશા,

સિતમગર! લે ધરી ગરદન – નિરાશા એ જ છે આશા!