આગળા ઉન્માદના તો વાસવા મુશ્કેલ છેપાંપણોને બારણે છે, સોણલાંની આવ-જા
કોણ ટકાવે છે એકબીજાનેએ નક્કી કરવું મુશ્કેલ બને એવો સૂનકાર વ્યાપ્યો છે.
માણસોને સ્પષ્ટ પારખવા બહુ મુશ્કેલ છે,સાવ નકલી રત્નનો ચળકાટ પણ ઓછો નથી.
જો કે જાત સાથે રહેવું ઘણું મુશ્કેલ છે; નહીં?કેમ, તમે શું કહો છો?
કચડી નાંખશે તેવો ડર લાગે.ઊંઘ, અહીંની સૌથી સસ્તી, સરળ અને છતાં સૌથી મુશ્કેલ ચીજ.
શોધવું મુશ્કેલ છે મારું પગેરું,તે છતાં ‘હું કોણ છું?’ એ પ્રશ્ન તો ઊભો જ છે.
અઘરું, કઠણ, દુષ્કર
મુસીબત, અડચણ, વિઘ્ન
અમને જાણ છે કે આ સમૂહ સંચારના સમયમાં મનચાહ્યું સાંભળવું મુશ્કેલ છે.પંખીઓનો કલરવ ખોઈ બેઠી છે અમારી હવા,
“બરાબર છે. પણ આખી રાત કાઢવી મુશ્કેલ છે. તું બીજાં ત્રણેક કેળાં મારે માટે બાજુ ઉપર અનામત રાખી મૂકજે ને! કદાચ....!” ‘ભલે’ કહી મીનાબહેને છ કેળાં ભરીને ડિશ બિલ્લુભાઈ પાસે ટેબલ ઉપર મૂકી.
ચારે ઘોડી રૂપ રંગ ને દેખાવમાં એક જ સરખી. ચારેની ટેવો પણ જુદી નહિ, અને ચારે એટલી સરસ હતી કે એનો જોટો મળવો મુશ્કેલ. સૌ ગૂંચવાડામાં પડી ગયા કે આની પરીક્ષા શી રીતે કરવી? કોઈની હિંમત ચાલી નહિ.
“મહારાજ, હંસો તો હિમાલયમાં રહે છે. જ્યારે શરદઋતુની શોભા ખીલે અને મેદાન ઝૂલતા પાકથી ભરાઈ જાય ત્યારે આ હંસોનાં ટોળાં ઊતરી આવે છે. પણ હંસ બહુ સાવચેત પંખી છે. એને પકડવું મુશ્કેલ છે.” રાજા કહે, “જે ખર્ચ કરવું ઘટે તે કરો, પણ મારે તો એ બે હંસ જોઈએ!”
હિંમતભેર બોલાયેલા જવાબથી ચિત્તો વિચારમાં પડ્યો. ના રે ભાઈ! વલરાવાઘની માસીને પજવીને ક્યાં જવું? ક્યાંક ફાંસી
રમતિયાળ કીડીઓનો આવો સામૂહિક આવાજ સાંભળીને કીડીરાણી નિરાશ થઈને પોતાને કામે વળગી ગયાં.
‘હં, માણસ જ ઠીક. ઘાસ એ ખાઈ શકનાર નથી. એટલે મારું બીડ સહીસલામત જ છે; અને
સાંજનો સમય હતો. સૂર્ય હજુ અસ્ત થયો ન હતો. ઠંડો મીઠો પવન ફૂંકાતો હતો. પક્ષીઓ માળામાં
એક દિવસ જોરદાર વરસાદ પડ્યો. ગામ અને સુંદરવન વચ્ચે વહેતી નાનકડી નદી કીર્તના હવે એકદમ અચાનક
ઈશ્વર સ્મરણ માટેની એક નાની માળા. જે 108 મણકાની હોતી નથી.
રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
