એક હતી કીડી. એ એક છોડ પર રહે. એ છોડ પરના ફૂલને સૂંઘવા રોજ એક પતંગિયું આવે. તેથી કીડીને પતંગિયા સાથે દોસ્તી થઈ ગઈ. કીડીને થયું આ પતંગિયું કેવું ઊડાઊડ કરે છે! એની પાંખો કેટલી સુંદર છે! એમાં રંગો કેવા શોભે છે!

                એક દિવસ કીડીએ પતંગિયાને કહ્યું, “પતંગિયાભાઈ, પતિગિયાભાઈ, મને તમારી પાંખો આપશો?”

                પતંગિયાએ પૂછ્યું, “કીડીબાઈ, તમારે મારી પાંખો શું કામ જોઈએ છે? મારી પાંખો પહેરીને તમે શું કરશો?”

                કીડીએ કહ્યું, “મારે પણ તમારી જેમ ઊડવું છે.”

                પતંગિયાએ કહ્યું, “સારું. હું તમને મારી પાંખો આપીશ. પણ મને મારી પાંખો પાછી ક્યારે આપશો?”

                કીડીએ કહ્યું કહ્યું, “તરત જ. એક વાર ઊડી લઉં પછી તરત જ.”

                પતંગિયાએ કહ્યું, “જોજો હોં, ઊડી લો એટલે તરત જ પાછી આપી દેજો. હા!”

                “હા, હા. તરત જ પાછી આપી દઈશ. ચિંતા ન કરો.” કીડીએ પતંગિયાને વિશ્વાસ આપ્યો. ને પતંગિયાએ કીડીને પાંખો આપી.

                કીડી તો પતંગિયાની પાંખો પહેરી ઊડવા લાગી. આમ ઊડે, તેમ ઊડે અને ઊડાઊડ કરે. પાંખ વગરના પતંગિયાભાઈ તો કીડી જ્યાં રહેતી હતી, તે છોડની ડાળ પર બેસી રહ્યા.

                સાંજ પડી ગઈ. પણ કીડીબાઈ તો દેખાયાં જ નહી. પાંખ વગરના થઈ ગયેલા પતંગિયાભાઈને ચિંતા થવા લાગી. હવે પાંખ વગર એ પોતાને ઘેર કેવી રીતે પાછા જાય?

                કીડીને પાંખ મળી અને ઊડવા મળ્યું. તેથી એ તો રાજીરાજી થઈ ગઈ. કીડીને લાલચ જાગી ને લુચ્ચાઈ પણ! કીડીને થયું કે આપણે હવે પતંગિયાભાઈને પાંખો પાછી આપવી નથી!

                એટલે કીડી તો પોતાની ડાળીએ પાછી ફરી નહીં. ને બીજા બગીચાના છોડ પર ઊડીને રહેવા લાગી.

                આ બાજુ પાંખ વગરના પતંગિયાભાઈ તો ઊડી શકે નહીં, એટલે એક જ જગા પર બેસી રહ્યા. જતી આવતી કીડીને પૂછે, “તમે પેલી કીડીને જોઈ છે? મેં જેને પાંખ આપી છે, તે?”

                જતી આવતી કીડીએ પતંગિયાને કહ્યું, “એ કીડી તો ખરાબ છે. એ તો બીજે રહેવા જતી રહી છે. હવે તમને એ પાંખો પાછી નહીં આપે.”

                પતંગિયાભાઈ તો રડવા લાગ્યા પણ કરે શું? ઊડાય નહીં. ખૂબ દિવસો વીતી ગયા. ભૂખ્યે ને તરસે પતંગિયાભાઈ તો મૂંઝાઈ ગયા.

                આ બાજુ કીડીબાઈ તો પાંખો પહેરીને ઊડાઊડ કરે ને મજા કરે.

                એક દિવસ કીડીબાઈ એક ફૂલ પર બેઠાં હતાં. ત્યાં મનમાં ફુલાવા લાગ્યાં. આપણે કેવાં પતંગિયાભાઈને છેતર્યાં! પાંખો પાછી જ ના આપી! પણ એટલામાં એક કાગડો આવ્યો, પાંખોવાળી કાળી કીડી જ્યાં બેસી હતી ત્યાં!  કીડીએ કાગડાની મશ્કરી કરી

               “કાગડા, કાગડા, તારી પાંખો તો કાળી! મારી કેવી રંગબેરંગી!”

                કાગડાને ગુસ્સો ચડ્યો. કાગડાએ કીડીને ચાંચ મારી ને કીડીને પાંખો સમેત ચાંચમાં ઘાલીને ખાઈ ગયો. લુચ્ચી કીડીબાઈ તો કાગડાના પેટમાં હજમ થઈ ગઈ!

                આ બાજુ પાંખ વગરના પતંગિયાભાઈને એના જ બીજા પતંગિયા દોસ્તો ખાવાનું આપી જવા લાગ્યા. તેથી ખાઈખાઈને પતંગિયાભાઈ તો તગડા થવા લાગ્યા ને જોતજોતામાં તો તેમને નવી પાંખો ફૂટી! ને એ ફરી ઊડવા લાગ્યા ઊડીને પોતાને ઘેર જતા રહ્યા!