પતંગિયું પર બાળવાર્તાઓ

                 “સ્વીટુ! લે તારી ડૉલ!” પાપાએ ટૂરમાંથી આવતાંની સાથે જ બૂમ પાડી.                    સ્વીટુ દોડતી આવી. પાપાના હાથમાંથી બાર્બી ડૉલ લેતાં જ તે ખુશખુશ થઈ ગઈ. કેવી સુંદર હતી બાર્બી! તેની આંખો ચકરવકર થતી હતી.                    સ્વીટુ દોડી

                રામજીની વાડીએ બેઠો બેઠો ઠીંગુ ઠળિયો વિચારતો હતો, “ ‘લ્યા, શું બનું? શું બનું?” તેવામાં “શું રમું? શુ રમું?” કરતું પીંગુ પતંગિયું ત્યાં આવી લાગ્યું. “ચાલને ઠીંગુ, કંઈ રમીએ. હું શોધું, તું સંતા.”                   “એ ભલે, ભલે, ભલે...!”       

                એક હતો બાબો. તેનું નામ મનન. તેને કજિયો કરવાની બહુ ટેવ. એક વાર કહે. ‘મારે ખાંડ ખાવી છે.’ મમ્મીએ એક ચપટી ખાંડ આપીને કહ્યું, ‘બહુ ખાંડ ખાઈએને તો શરદી થાય.’ મનને ચપટી ખાંડ ખાઈ લીધી અને ફરીથી ખાંડ માગી. મમ્મીએ બહુ સમજાવ્યો, તો મનને રડવાનું

                એક હતું ફૂલ.                   કળીમાંથી તાજું જ ખીલેલું એ ફૂલ સાવ બચૂકડું અને નમણું હતું.                   ફૂલની પાંખડીઓ તો કોમળ અને મખમલ જેવી લિસ્સી હતી.                   વાયરાની લહેરે ફૂલ તો મજાનું ડાળી પર ઝૂલવા માંડ્યું.    

એક હતી કીડી. એ એક છોડ પર રહે. એ છોડ પરના ફૂલને સૂંઘવા રોજ એક પતંગિયું આવે. તેથી કીડીને પતંગિયા સાથે દોસ્તી થઈ ગઈ. કીડીને થયું આ પતંગિયું કેવું ઊડાઊડ કરે છે! એની પાંખો કેટલી સુંદર છે! એમાં રંગો કેવા શોભે છે!                   એક દિવસ કીડીએ પતંગિયાને કહ્યું,