બાળવાર્તા પર બાળવાર્તાઓ

                એક હતો પોપટ. પોપટ બહુ જ ભલો ને ડાહ્યો હતો. એક દિવસ પોપટને એની મા કહે : ભાઈ કમાવા જા ને?                   પોપટ તો ‘ઠીક’ કહીને કમાવા ચાલ્યો. ચાલતાં ચાલતાં ખૂબ દૂર ગયો ત્યાં એક મોટું સરોવર આવ્યું. સરોવરની પાળે એક મજાનો આંબો હતો. તેના

એક હતો તરવાડી, એનું નામ હતું દલો. દલા તરવાડીની વહુને રીંગણાં બહુ ભાવે. એક દિવસ દલા તરવાડીની વહુએ દલા તરવાડીને કહ્યું : “તરવાડી રે તરવાડી!”                   તરવાડી કહે : “શું કહો છો, ભટ્ટાણી?”                   ભટ્ટાણી કહે : “રીંગણાં ખાવાનું મન થયું

                એક હતું કોઠીંબુ. તે વાડ્યે વાડ્યે દડ્યું જતું હતું.                   ત્યાં એક કાગડો ઊડતો ઊડતો આવ્યો.                   કોઠીંબાને જોઈને કાગડાને તે ખાવાનું મન થઈ ગયું.                   કાગડો જ્યાં ચાંચ લાંબી કરીને કોઠીંબાને

                એક હતી ભટુડી. તેને સાત ભટુડાં હતાં. એક વાર ભટુડીને ઘર બાંધવાનો વિચાર થયો એટલે તે સડક ઉપર જઈને બેઠી ને માલનાં ગાડાંની રાહ જોવા લાગી.                   એટલામાં એક ગોળનું ગાડું આવ્યું. ભટુડીને રસ્તામાં બેઠેલી જોઈને ગાડાવાળાએ કહ્યું

                એક નગર હતું. એમાં રાજાનું રાજ ચાલે. દરેકને રાજાનો હુકમ માનવો જ પડે. હુકમનો જે અનાદર કરે એને રાજા ફરમાવે તે શિક્ષા થાય. આ નગરમાં એક દરજી રહે. રાજાનાં કપડાં સીવવાનું કામ એનું, એટલે વારંવાર રાજમહેલમાં પણ જવાનું થયું. એ રાજાનો માનીતો દરજી

એક હતી ચકલી.                   સોનાની.                   એની ચાંચ સોનાની અને પાંખ રૂપાની.                   એ જે ઝાડ પર રહેતી એ ઝાડ પણ સોનાનું.                   ઝાડને સોનાનું થડ, સોનાની ડાળ, સોનાનાં પાંદડાં. ફળ લાગે તે પણ સોનાનાં.                  

                ભોળા ભટ કાશીએ જઈને ભણતર ભણી આવેલા. શાસ્ત્ર જાણે ને કથાવારતાય આવડે. ભોળા ભટ એક વાર પરગામ કથા વાંચવા નીકળ્યા. જઈને ગામને ચોરે ઉતારો કર્યો. ત્યાં તો ગામના પટેલિયા ભેળા થયા. ને ભટજીને તો ડેલીએ તેડી ગયા. સારા ઉતારા આપ્યા અને સીધાંપાણી મોકલીને

એક રાજા હતો.                   એના રાજમાં સુખ જ સુખ હતું. લોકો સુખી હતા. પશુઓ સુખી હતા. પક્ષીઓ પણ સુખી હતા. લોકોને રહેવાનું, ખાવાનું મળી રહેતું હતું. પશુઓને ચારો મળી રહેતો હતો અને પંખીઓને ચણ મળી રહેતું, પણ કહેવાય છે કે માણસને બધું સુખ હોય તોયે એ સુખમાંથી

                ગરીબ ડોશી હતી. એને એક દીકરો હતો. મકનો એનું નામ.                   આગળ તો બહુ પૈસાદાર હતાં પણ મકનાનો બાપ મરી ગયો ને કોઈ કમાનાર ન રહ્યું. ડોશી દળણાં દળી માદીકરાનું પેટ ભરે ને મકનાને ભણાવે.                   બેપાંચ વરસ ગયાં. મકનો

એક હતી કીડી. એ એક છોડ પર રહે. એ છોડ પરના ફૂલને સૂંઘવા રોજ એક પતંગિયું આવે. તેથી કીડીને પતંગિયા સાથે દોસ્તી થઈ ગઈ. કીડીને થયું આ પતંગિયું કેવું ઊડાઊડ કરે છે! એની પાંખો કેટલી સુંદર છે! એમાં રંગો કેવા શોભે છે!                   એક દિવસ કીડીએ પતંગિયાને કહ્યું,

એક ફૂલછોડ. છોડ પર સરસ મજાનાં રંગીન અને સુગંધીગાર ફૂલો. ફૂલોની સુગંધથી આકર્ષાઈને પતંગિયાઓ, ભમરાઓ એ ફૂલોની આસપાસ મંડરાવા લાગ્યા. ને ફૂલો પર બેસવા લાગ્યા. વળી ફૂલોની સુવાસથી આકર્ષાઈને મનુષ્યો પણ આવવા લાગ્યા. વળી એ ફૂલોને ચૂંટીચૂંટીને લઈ જવા લાગ્યા. સ્ત્રીઓ

                સિંહનું એક બચ્ચું.                   નામ એનું સિકંદર. એક દિવસ એને વિચાર આવ્યો કે પોતે જંગલનો રાજા બને તો કેવું સારું! તરત જ એણે એના પપ્પા સિંહને વાત કરી. ‘પપ્પા, તમે હવે ઘરડા થઈ ગયા છો. શિકાર પણ કરી શકતા નથી. પહેલાંની જેમ મોટી છલાંગો

માનસરોવર પર એક હંસની જોડી રહેતી હતી. આ સરોવરનું પાણી અત્યંત નિર્મળ હતું. આજુબાજુ સુંદર વૃક્ષો હતાં અને તે પર અનેક પંખીઓનો વાસ હતો. એક સમયે ગ્રીષ્મઋતુમાં ખૂબ તાપને લીધે સરોવરનું પાણી સુકાઈ ગયું. પશુપંખીએાને પાણીમનાં સાંસાં પડવા માંડયાં. છેવટે થાકીને તેમણે

એક હતાં કીડીબાઈ.                   કીડીબાઈને ફરવાનો બહુ શોખ. કીડીબાઈ તો એક ગામથી બીજે ગામ ને બીજે ગામથી ત્રીજે ગામ, એમ હરફર કરે. એક દિવસ કીડીબાઈને એક બીજી કીડી મળી. એણે કીડીબાઈને કહ્યું, “કીડીબાઈ, કીડીબાઈ, તમે દેશમાં જ ફરો છો. કોઈ દિવસ પરદેશ ગયાં છો

                બે ભાઈબંધ. એકનું નામ ચંદુ, બીજાનું નામ નંદુ. ચંદુ દૂબળો ને નંદુ જાડો. બેયને ફરવાનો ભારે શોખ. બંનેને એમનાં મા-બાપ કાયમ વઢે : ‘અલ્યા મૂરખાઓ! ગમે ત્યારે ગમે ત્યાં ન નીકળી પડો. કોઈક દિવસ નક્કી હેરાન થશો.’ પણ કોઈનુંય કહ્યું માને તો ચંદુ-નંદુ

                ગોળાભાઈને હાથ-પગ કશું જ નહીં. બિચારા જ્યાં બેસાડો ત્યાં બેસી રહે. પોતાના પેટમાં ઠંડું પાણી સંઘરી રાખે. તરસ્યાને પ્રેમથી પાણી પાય. એમનામાં કોઈ જાતનો ભેદભાવ નહીં. ક્યારેય કોઈને ના ન કહે. બેઠા બેઠા સહુની તરસ છિપાવે. પાણી પીને કોઈ ‘હાશ’ એમ

                શિયાળાની ઠંડી ઋતુની સવાર હતી. ઘરની આગળની પડાળીમાં તડકો આવતો હતો. પિન્કીબહેન દફ્તર લઈ ભણવા બેઠાં.                   દફ્તરમાંથી ચોપડી કાઢી, નોટબુકેય કાઢી ને કંપાસેય કાઢ્યો. બધુંય ચારેકોર પાથર્યું. ને પછી પિન્કીબહેન ઠાવકાં થઈ લેસન કરવા

                એક વખત એક શિકારી વનમાં શિકાર માટે ગયો. તે પક્ષીઓનાં બચ્ચાંને પકડતો અને તે વેચીને પોતાનું ગુજરાન ચલાવતો. એક દિવસ તેણે એક વડનું ઝાડ જોયું. તે ઝાડ ઉપર મેનાએ એક માળો બાંધ્યો હતો. માળામાં પોતાનાં બચ્ચાં સાથે તે રહેતી હતી.                

                મૌલિકને જાદુ કરવાનો ભારે શોખ. ખિસ્સામાંથી ખાવા મમરા કાઢે તોય કહે, ‘કેવો જાદુ કર્યો?’ બારણા પર બેઠેલી ચકલીને તાળી પાડીને ઉડાડી મૂકી ને કહે, ‘કેવો જાદુ કર્યો?’ ગમે તે વાતમાં જાદુ કર્યા વિના મૌલિકને ચેન ન પડે! તનવીને થાય કે આ મૌલિકડાને એકવાર

                નદીકાંઠે વિશાળ વડલો હતો. વડલાની જબરી છાંય. ડાળે ડાળે પંખીઓના માળા. માળામાં કાળાં, ધોળાં ને રંગબેરંગી બચ્ચાં આખો દિવસ કિલકિલાટ કરે. પંખીઓ આવે ને જાય. કાગડો ઊડે અહીં તો કોયલ ઉડે બેસે તહીં. પોપટની ચાંચ પહોળી થાય તો સમડીની પાંખ સંકેલાય. ખિસકોલીની