કીડી પર બાળવાર્તાઓ

    નાની ચીંચીં છાશવારે માંદી પડી જાય. આજે સાજી તો કાલે માંદી. સવારે સાજી તો સાંજે માંદી. સંગી ચકીને એની બહુ ચિંતા રહે. કોઈએ કહ્યું કે દૂર દૂરના મંદિરે વાનર વૈદરાજ આવ્યા છે. તે એવી દવા આપે કે મોટામાં મોટો રોગ હોય તોય ભાગી જાય. સંગી ચકી તો પહોંચી ત્યાં.     માળામાં

    છે ને એક મુંબઈની કીડી હતી.     આ કીડી છે ને એક કવિના બુશકોટના ગજવામાં બેઠી હતી. કવિ છે ને મોટરમાં બેઠા હતા. મોટર છે ને, જંગલમાંથી પસાર થતી હતી. કવિ છે ને ‘કીડી’ પર કવિતા લખતા હતા અને મોટેથી ગણગણતા હતા. મુંબઈની કીડી છે ને ગજવાની બહાર આવીને સાંભળતી

           છૂક છૂક છૂક ગાડીનાં પગલાં દેખાય નહીં. છાશવારે છાપરા પરથી ઊડી જતા કાગડાનાં પગલાં આકાશમાં દેખાય નહીં પણ છગનલાલે નવા બૂટ લીધા ત્યારે છગનના પગલાંથી રસ્તો ગાજવા લાગ્યો. છગનલાલ છાશ લેવા જતા ત્યારે છાશવાળો છગનલાલને પગલાં પરથી ઓળખી જતો. છગનની ચાલીની

    કીડીબાઈનું ખેતર નાનું. ચોમાસે વાવે ને બારે માસ બેઠાં બેઠાં ખાય. જાતે ખેતી થાય નહીં. ચોમાસું આવે એટલે મંકોડાને કહે : “મંકોડાભાઈ, ખેતર ખડો, તો પહેરાવું સોના તોડો.”     મંકોડાભાઈ તો જે મંડે ને તે ખેતર ખેડી નાખે, એટલે કીડીબાઈ ચકલાને કહે : “ચકલાભાઈ,

    અલ્લાને બનાયા જોડા : એક અંધા ઓર દુસરા બહેરા.     અંધાનું નામ ચંગુ અથવા સુરદાસ અને બહેરાનું નામ મંગુ અથવા કહાનદાસ. બેઉની જુગલજોડી હતી.     બેઉ સાથે જ ભીખ માગતા, સાથે ફરતા અને સાથે બેસતા-ઊઠતા. એકની ખોડ બીજાથી ઢંકાતી અને બીજાની ખોડ પહેલાથી પુરાતી.  

    એક હતાં કીડીબહેન.     ને એક હતાં મકોડીબહેન.     બેઉ જણ મોજ-મજા કરે, ને ગાતાં ફરે : ખાંડ ખૈએ ગોળ ખૈએ ખૈએ અમે ગાજર રે, ઘરમાં-દરમાં હરતાં-ફરતાં, જ્યાં જુઓ ત્યાં હાજર રે!     એક વાર કીડી-મકોડીની જોડી કરિયાણાવાળાની દુકાનમાં ઘૂસી ગઈ. દુકાનમાં તો

    આંબલીના એક ઝાડ નીચે કીડીઓનો મોટો રાફડો હતો. જુદાં-જુદાં દર કરી, અસંખ્ય કીડીઓ તેમાં રહેતી હતી. કીડીઓમાં સંપ ઘણો. બધી સાથે સંપીને રહે. દરેક કીડી જ્યાંથી મળે ત્યાંથી કણ, કણ ખાવાનું લાવીને રાણી પાસે રજૂ કરે. કીડીઓની રાણી આ બધું ખાવાનું જમીનની અંદર એક

    એક હતું જંગલ. તેમાં એક સિંહ. જંગલમાં પશુઓ માટે તો તે આતંકવાદી જેવો હતો. આડેધડ તે સહુને મારતો હતો, તેથી સહુએ એનું નામ રાખ્યું હતું : ‘આતંકરાય’.     રીંછભાઈને થયું : મારા દાદાના દાદા તેમની બુદ્ધિ માટે વખણાતા હતા. તેમણે એક વખત સિંહને મધ પીવાનું નોતરું

    એક હતી કીડી.     એને ચાલવાની બહુ ટેવ. એક વાર નાગજીભાઈની ગાડી ઘૂ....મ કરતી પસાર થઈ. એ રસ્તા પર તો ઠેર-ઠેર કાદવ જામ્યો હતો. એ કાદવના છાંટા કીડીને ચારેતરફ ફર...ર...ર કરતા ઊડ્યા. કીડી પગથી માથા સુધી કાદવથી ભરાઈ ગઈ. કીડીને થયું કે હવે નાહવું પડશે. આખા

    એક વાર હીરુ હરણને જંગલમાં ભાગતાં ભાગતાં એક મોટા ખડકની ધાર વાગી ગઈ. અને સખત ચોટ લાગતાં એ તો એક પગે લંગડું થઈ ગયું. હવે પગની આ તકલીફને કારણે તે પોતાના રહેઠાણની નજીકમાંનું ઘાસ ખાઈને સૂઈ રહેતું.     એમ કરતાં બેચાર દિવસ થયા. એક દિવસ કંટાળીને તે થોડે