ફૂલ પર બાળવાર્તાઓ

                એક હતો બાબો. તેનું નામ મનન. તેને કજિયો કરવાની બહુ ટેવ. એક વાર કહે. ‘મારે ખાંડ ખાવી છે.’ મમ્મીએ એક ચપટી ખાંડ આપીને કહ્યું, ‘બહુ ખાંડ ખાઈએને તો શરદી થાય.’ મનને ચપટી ખાંડ ખાઈ લીધી અને ફરીથી ખાંડ માગી. મમ્મીએ બહુ સમજાવ્યો, તો મનને રડવાનું

                એક હતું ફૂલ.                   કળીમાંથી તાજું જ ખીલેલું એ ફૂલ સાવ બચૂકડું અને નમણું હતું.                   ફૂલની પાંખડીઓ તો કોમળ અને મખમલ જેવી લિસ્સી હતી.                   વાયરાની લહેરે ફૂલ તો મજાનું ડાળી પર ઝૂલવા માંડ્યું.    

એક હતી કીડી. એ એક છોડ પર રહે. એ છોડ પરના ફૂલને સૂંઘવા રોજ એક પતંગિયું આવે. તેથી કીડીને પતંગિયા સાથે દોસ્તી થઈ ગઈ. કીડીને થયું આ પતંગિયું કેવું ઊડાઊડ કરે છે! એની પાંખો કેટલી સુંદર છે! એમાં રંગો કેવા શોભે છે!                   એક દિવસ કીડીએ પતંગિયાને કહ્યું,

એક ફૂલછોડ. છોડ પર સરસ મજાનાં રંગીન અને સુગંધીગાર ફૂલો. ફૂલોની સુગંધથી આકર્ષાઈને પતંગિયાઓ, ભમરાઓ એ ફૂલોની આસપાસ મંડરાવા લાગ્યા. ને ફૂલો પર બેસવા લાગ્યા. વળી ફૂલોની સુવાસથી આકર્ષાઈને મનુષ્યો પણ આવવા લાગ્યા. વળી એ ફૂલોને ચૂંટીચૂંટીને લઈ જવા લાગ્યા. સ્ત્રીઓ