ઊંટ પર બાળવાર્તાઓ

    ઊંટોની ફોજ ચાલી જાય છે. એને કાફલો કહો, કારવાં કહો, કેરેવાન કહો, જે કહેવું હોય તે કહો. પૂરાં સો ઊંટ છે. નવ્વાણું નહિ, એકસો એક નહિ. પૂરાં સો રણનાં જહાજ.     રણ એટલે તડકો, ધગધગતી ગરમી, ઊનીઊની લૂ, ગરમગરમ વાયરો. ઊંટોને એની પરવા નથી. એ તો બસ ચાલે જ રાખે

    એક ગામમાં એક માણસ રહે. ભારે લોભી. ચમડી તૂટે પણ દમડી ન છૂટે. એક વાર તે બજારમાં નાળિયેર લેવા નીકળ્યો. દુકાને જઈને તેણે પૂછ્યું, “ભાઈ, નાળિયેરનું શું લો છો?”     “ચાર આના.” દુકાનદારે કહ્યું.     લોભિયો પૂછે, “બે આને ન મળે?”     “મળશે, આગળ જાઓ.”  

    એક હતું જંગલ. તેમાં એક સિંહ. જંગલમાં પશુઓ માટે તો તે આતંકવાદી જેવો હતો. આડેધડ તે સહુને મારતો હતો, તેથી સહુએ એનું નામ રાખ્યું હતું : ‘આતંકરાય’.     રીંછભાઈને થયું : મારા દાદાના દાદા તેમની બુદ્ધિ માટે વખણાતા હતા. તેમણે એક વખત સિંહને મધ પીવાનું નોતરું

    આપણને આંખ છે તે જોવા માટે છે. જુએ છે તો બધા જ માણસો. પણ જોવા જોવામાં ફેર હોય છે. કોઈ નજરે ચડે છે માટે જ જુએ છે, તો કોઈ જે જુએ છે તે ધ્યાનથી જુએ છે અને તેનો વિચાર પણ કરે છે. ઉપરટપકે જોનારના અને ધ્યાનથી જોઈને તેનો વિચાર કરનારના જોવામાં કેટલો ફેર હોય