ખિસકોલી પર બાળવાર્તાઓ

    નાની ચીંચીં છાશવારે માંદી પડી જાય. આજે સાજી તો કાલે માંદી. સવારે સાજી તો સાંજે માંદી. સંગી ચકીને એની બહુ ચિંતા રહે. કોઈએ કહ્યું કે દૂર દૂરના મંદિરે વાનર વૈદરાજ આવ્યા છે. તે એવી દવા આપે કે મોટામાં મોટો રોગ હોય તોય ભાગી જાય. સંગી ચકી તો પહોંચી ત્યાં.     માળામાં

    ઉંદરનું એક બચ્ચું. નામ એનું ચમ્મૂ.     હતું તો ખૂબ નાનું, પણ ભારે તોફાની. ઘરમાં મમ્મીનેય પજવે. મમ્મી ચમ્મૂથી કંટાળી જાય. કહે : ‘જા, બહાર રમ.’     ચમ્મૂ તો ઘરની બહાર નીકળ્યું. દૂર વડના છાંયે કેટલાય ભાઈબંધો રમતા હતા. ચમ્મૂ હરખભેર ત્યાં આવીને કહે

પિહુએ મમ્મીને કહ્યું-' મમ્મી, બહુ ભૂખ લાગી છે! કંઈક યમ્મી નાસ્તો બનાવી આપને!'           મમ્મીએ કહ્યું-' બે મિનિટ! હમણાં નાસ્તો તૈયાર!'           પિહુ આમથી તેમ આંટા મારતી જાય ને બોલતી જાય-                      "મમ્મી! મમ્મી! મમ્મી!             નાસ્તો

    સુંદરવન અને રંગપુર ગામની વચ્ચે એક નદી વહેતી હતી. નદીનું નામ હતું કીર્તના. એક કાંઠે સુંદરવન અને બીજે કાંઠે રંગપુર ગામ. ગામના લોકો રોજ બેખોફ સુંદરવનમાં જતા અને મધ, ફૂલ, ફળ, સૂકાં લાકડાં વગેરે જરૂર મુજબ લઈ આવતા. સુંદરવનનાં પ્રાણીઓ પણ કોઈ પણ ભય વગર ગમે

    એક હતાં ખિસકોલીબાઈ. એમનું નામ એમણે પોતે જ પાડેલું – છમ્મકછલ્લો! એમને કંઈ કામકાજ કરવું ગમે નહીં. એમની મા એમને લઢે-વઢે પણ એ તો સાંભળે જ નહિ ને! પાછાં ગાય : “હું સરસ મઝાની ખિસકોલીબાઈ, છમ્મકછલ્લો; હું હરું ફરું ને મઝા કરું બસ, છમ્મકછલ્લો.”     ને

        એક હતું ખિસકોલીનું બચ્ચું.         નાનકડું ને રૂપાળું. પોતાના ઘરમાં આખો દિવસ ચિક્ ચિક્ અવાજ કરે.         બચ્ચું થોડું મોટું થયું એટલે તેનાં મમ્મીએ એક દિવસ કહ્યું- 'ચાલો,આપણે બહાર નીકળીએ અને ઝાડની ડાળીઓ પર ફરીએ!'         'ના! ના! ના!' બચ્ચું

    એક બગીચો હતો. બગીચામાં ઘણી જ ખિસકોલીઓ રહેતી હતી. તેમાં રૂડી નામે એક ખિસકોલી. રૂપાળા પટ્ટા, જાડી પૂંછડી અને રમકડા જેવું શરીર. રૂડી ખાય, પીએ અને મઝા કરે.     આમ તો રૂડી બધાને ગમતી. પણ એનામાં એક ખોટી આદત હતી. તે હંમેશાં, બધાંથી અલગ રહેતી. કોઈ એની પાસે

          તમને કદીક એકલું એકલું લાગે છે? જાણે સાથે રમનાર કોઈ નથી અને તમે એકલવાયાં થઈ ગયાં હો એવું લાગે છે? તો જરાક આજુબાજુની કુદરતમાં નજર કરો. ભાઈબંધોનો પાર નહિ રહે...           સીતા એનું નામ.           વનની કોરે એનું મકાન.           બા તો જાણે સાકરની

    એક હતાં ફોરાબહેન. ચારેક વરસની ઉંમર. મમ્મી હારે આંગણામાં રમે. અહીંતહીં દોડાદોડી કરે, નાચે-કૂદે, હસે, ચીસો પાડે ને કાલી-કાલી ભાષામાં ગીત ગાય. મમ્મીને એની હરકતો બહુ ગમે.     મમ્મીને કામ હતું તેથી થોડી વાર રહી ફોરાને કહે, ‘ફોરા, તું અહીં રમજે. હું ઘરમાં