અમો પ્રેમીઓના જીવનમાં વસી છે, આ સૌંદર્ય-સૃષ્ટિની જાહોજલાલી;

ધરા છે અમારા હૃદય કેરો પાલવ, ગગન છે અમારા નયન કેરી પ્યાલી.

અમે તો કવિ, કાળને નાથનારા, અમારે તો આઠે પ્રહર છે ખુશાલી;

આ બળબળતું હૈયું, આ ઝગમગતાં નયનો, ગમે ત્યારે હોળી, ગમે ત્યાં દિવાલી!

મરણ ને જીવનનો ઇજારો સમર્પી, ફનાને અમરતાની આપી બહાલી;

સુરક્ષિત રહે એનાં સર્જન-રહસ્યો, એ ખાતર વિધાતા ગયો ચાલ ચાલી!

હજારો પથિક આ તિમિર-ઘેરા પથ પર, વિના તેજ અટવાઈ વલખી રહ્યાં છે!

જલાવી દે જીવન! નયન-દીપ તારાં, બનાવી દે બળતા હૃદયને મશાલી.

કોઈની લગનમાં નયનને નિચોવી, મેં ટપકાવી જે યાદ રૂપે રસેલી;

બની એ પ્રણયની અમરતાનું સ્મારક લઈ તાજની સર્વ જાહોજલાલી.

તિરસ્કૃત જીવન! આ તો છે મૃત્યુ-આંગણ; નથી કોઈના ઘરનો ઉંબર કે ડરીએ!

ગજું શું કે બેઠા પછી કોઈ અહીંથી, ઉઠાડે તને કે મને હાથ ઝાલી?

મને ગર્વ છે કે આ મારી ગરીબી અમીરાતની અલ્પતાઓથી પર છે,

સિકંદરના મર્હૂમ કિસ્મતના સોગંદ, રહ્યા છે જીવનમાં સદા હાથ ખાલી.

તને એકમાંથી બહુની તમન્ના, બહુથી મને એક જોવાની ઇચ્છા;

કરે છે તું પ્યાલામાં ખાલી સુરાહી, કરું છું હું પ્યાલા સુરાહીમાં ખાલી.

બધાં નામનો નાશ નક્કી છે કિંતુ, અમર નામ છે શૂન્ય મારું જગતમાં;

ફના થઈને પણ શૂન્ય રહેવાનો હું તો, નહીં થાય મુજ નામની પાયમાલી.