anun - Geet | RekhtaGujarati

(હો રંગરસિયા! ક્યાં રમી આવ્યા રાસ જો– ઢાળ)

આવી આવી વગડા વીંધી વેલ્ય જો,

ધ્રુઘરીએ ઘમઘમતા આવ્યા ઘોડલા;

આજ ફળી અંતરની એકલ આશ જો,

મીઠડલી માવડીએ આણાં મોકલ્યાં.

મેં જાણ્યું જે ભૂલી મુજને માત જો,

બાપુને અંતરથી છૂટી બેટડી;

ભાભલડીના ઉરને ભાળી ભાવ જો,

બન્ધવડે વિસારી એની બ્હેનડી.

શેરડીએ વીરાનો શીળો સાદ જો,

શીળા એને ઉર શોભે સંદેશડા;

મીઠાં મીઠાં મહિયર કેરાં માન જો,

મહિયરના મારગડા મનને મીઠડા.

સાસુજી! આપોને અમને શીખ જો,

ભાવભર્યાં ભાંડરડાંને ભેટવા;

જોશું જોશુ વ્હાલોરી વનવાટ જો,

જોશું રે! મહિયરનાં જૂનાં ઝાડવાં.

જોશું જોશું દાદાનો દરબાર જો,

કાળજડે રમતા ગઢના કાંગરા;

વીરાજીના રઢિયાળા રણવાસ જો,

ખેલણમાં ખૂંદેલાં એનાં આંગણાં.

મીઠો વરસે માવલડીનો મેહ જો,

ન્હાશું એના ઝરમર ઝરતા નીરમાં;

ત્યજશું ઊંડો અંતરને પરિતાપ જો,

શીતળતાની ભરશું હેલ શરીરમાં.

સામો મળશે સાહેલીનો સાથ જો,

આંખલડીનાં આંસુ આદર આપતાં;

વાતલડીનો વધતો વેગ વિશાળ જો,

મીઠા કૈંક મનોરથ મનમાં મ્હાલતા.

વસમી લાગે ભવની લાંબી વાટ જો,

મહિયરને મારગડે શીળી છાંયડી;

પળ પળ પીવાં કૈંક જગતનાં ઝેર જો,

માડીના કરમાંય સજીવન સોગઠી.

સ્રોત

  • પુસ્તક : બૃહદ ગુજરાતી કાવ્યપરિચય ભાગ - 1 (પૃષ્ઠ ક્રમાંક 74)
  • સંપાદક : મોહનભાઈ પટેલ, ચન્દ્રકાન્ત શેઠ
  • પ્રકાશક : ગૂજરાત વિદ્યાપીઠ
  • વર્ષ : 1973