એક હતો શેઠ. મોટો વેપારી ગણાતો. એના જેવો વેપારી એ વખતે કોઈ ન મળે. લાખો રૂપિયાનો વેપાર કરે. નોકરચાકરનો પાર નહીં. ઘરમાં અઢળક પૈસો. ધમધોકાર વેપાર ચાલે. શેઠ જથ્થાબંધ માલ ખરીદે છે અને વેચે છે. ઘણો નફો મળે છે. શેઠ દયાળુ પણ એવો
એક ગામમાં એક માણસ રહે. ભારે લોભી. ચમડી તૂટે પણ દમડી ન છૂટે. એક વાર તે બજારમાં નાળિયેર લેવા નીકળ્યો. દુકાને જઈને તેણે પૂછ્યું, “ભાઈ, નાળિયેરનું શું લો છો?” “ચાર આના.” દુકાનદારે કહ્યું. લોભિયો પૂછે,
એક દિવસ સવારે બકોર પટેલ ચા પીને છાપું વાંચતા બેઠા હતા. એટલામાં ખુશાલ ડોશી આવી ને બોલી : “શેઠ, બહાર કોઈ બે જણા આવ્યા છે. તેઓ તમને મળવા માગે છે.” પટેલને થયું : “સવારમાં તે વળી કોણ આવ્યું હશે?” છતાં વધારે ખાતરી કરવા ડોશીને
આપણને આંખ છે તે જોવા માટે છે. જુએ છે તો બધા જ માણસો. પણ જોવા જોવામાં ફેર હોય છે. કોઈ નજરે ચડે છે માટે જ જુએ છે, તો કોઈ જે જુએ છે તે ધ્યાનથી જુએ છે અને તેનો વિચાર પણ કરે છે. ઉપરટપકે જોનારના અને ધ્યાનથી જોઈને તેનો વિચાર કરનારના જોવામાં
રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
