ઘણાં સમય પહેલાંની વાત છે. એક કરોળિયો હતો. એને બિચારાને ઘર ન મળે. ઘર નહીં એટલે શિયાળાની કડકડતી ટાઢમાં ઠૂંઠવાય. ઉનાળાના બળબળતાં તાપમાં શેકાય ને ચોમાસાના ધોધમાર વરસાદમાં પલળીને પોચો-પોચો થઈ જાય. એ જ્યારે બીજા લોકોને ઘરમાં
બંટીએ દિવાળીની રાતે ઘણા બધાં ફટાકડા ફોડ્યા. મોડી રાત સુધી મજા કરી. છેવટે એ થાકીને સૂઈ ગયો. બીજા દિવસે નવું વરસ. મમ્મીએ બંટીને વહેલો વહેલો જગાડ્યો. “ઊઠ, બેટા બંટી, આપણે બધાંએ સાલમુબારક કહેવા જવાનું છે...મોડું થાય છે.
રામજીની વાડીએ બેઠો બેઠો ઠીંગુ ઠળિયો વિચારતો હતો, “ ‘લ્યા, શું બનું? શું બનું?” તેવામાં “શું રમું? શુ રમું?” કરતું પીંગુ પતંગિયું ત્યાં આવી લાગ્યું. “ચાલને ઠીંગુ, કંઈ રમીએ. હું શોધું, તું સંતા.” “એ ભલે, ભલે, ભલે...!”
એક મોટી નિશાળ હતી. નિશાળ હોય એટલે ત્યાં હીંચકાઓ, લપસિયા ને એવું બધું હોય ને! આ નિશાળામાં પણ ઘણા બધા હીંચકાઓ હતા. છોકરા-છોકરીઓ રિસેસનો ઘંટ વાગે કે હીંચકાઓને પકડવા દોડે. લપસણી પર સરકવા લાંબી લાઈન લાગે. વહેલા પહોંચી ગયા
હંસ અને હંસલી માનસરોવરની જાતરાએ નીકળ્યાં હતાં. સાથે જોડાયા હતા કાચબાભાઈ. હા... પેલા લપલપિયા કાચબાભાઈ. લપલપિયા કાચબાભાઈ જરાય મૂંગા ન રહ્યા. ને એ તો પડ્યા ભફાંગ કરતા ભોંય પર. એ વાત તમને ખબર છે બરાબરને? પછી શું થયું એ
વરસાદના દિવસો હતા. ભગાભાઈ કંઈ કામે જાય તો પલળીને આવે. એમની પાસે છત્રી ન હતી. એમને પલળતા જોઈને રસિકભાઈને દયા આવી. તેમણે ભગાભાઈને કહ્યું, ‘ભગાભાઈ, આ દસ રૂપિયાની નોટ લઈને બજાર જાઓ. તમારે માટે એક છત્રી લઈ આવો. સારી અને
રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
