એક વખત એક વાદળ હતું. ઉંમરમાં એ સાવ નાનું હતું. એનું નામ હતું ‘હુતુતુ’. હુતુતુ પોતાનાં પપ્પા, મમ્મી ને કાકાના કુટુંબ સાથે જૂનાગઢ શહેરના આકાશમાં રહેતું હતું. જૂનાગઢમાં ડુંગરાઓ ઘણા. ગિરનારનો ડુંગરો તો ઊંચામાં ઊંચો. એ
આભમાં મોટાં મોટાં વાદળો અને નાની નાની વાદળીઓ દોડાદોડ કરે અને પકડદાવ રમે. એ જોઈને તારલાઓ ખૂબ હરખાય. તો વળી પેલા ચાંદામામા હસે ગાલમાં. વ્હાલ વરસાવતાં એ બોલી ઊઠે, ‘વાદળીઓ... તમને ખબર છે આભલામાં મોંઘા મોતી છે તે. તમે એ જોયાં છે?’
હંસ અને હંસલી માનસરોવરની જાતરાએ નીકળ્યાં હતાં. સાથે જોડાયા હતા કાચબાભાઈ. હા... પેલા લપલપિયા કાચબાભાઈ. લપલપિયા કાચબાભાઈ જરાય મૂંગા ન રહ્યા. ને એ તો પડ્યા ભફાંગ કરતા ભોંય પર. એ વાત તમને ખબર છે બરાબરને? પછી શું થયું એ
એક હતું ફૂલ. કળીમાંથી તાજું જ ખીલેલું એ ફૂલ સાવ બચૂકડું અને નમણું હતું. ફૂલની પાંખડીઓ તો કોમળ અને મખમલ જેવી લિસ્સી હતી. વાયરાની લહેરે ફૂલ તો મજાનું ડાળી પર ઝૂલવા માંડ્યું.
રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
