વાદળ પર બાળવાર્તાઓ

    એક વખત એક વાદળ હતું. ઉંમરમાં એ સાવ નાનું હતું. એનું નામ હતું ‘હુતુતુ’.     હુતુતુ પોતાનાં પપ્પા, મમ્મી ને કાકાના કુટુંબ સાથે જૂનાગઢ શહેરના આકાશમાં રહેતું હતું. જૂનાગઢમાં ડુંગરાઓ ઘણા. ગિરનારનો ડુંગરો તો ઊંચામાં ઊંચો. એ વાદળોની સાથે આખો વખત વાતો કર્યા

        આભમાં મોટાં મોટાં વાદળો અને નાની નાની વાદળીઓ દોડાદોડ કરે અને પકડદાવ રમે. એ જોઈને તારલાઓ ખૂબ હરખાય. તો વળી પેલા ચાંદામામા હસે ગાલમાં. વ્હાલ વરસાવતાં એ બોલી ઊઠે, ‘વાદળીઓ... તમને ખબર છે આભલામાં મોંઘા મોતી છે તે. તમે એ જોયાં છે?’         ‘ના રે

        હંસ અને હંસલી માનસરોવરની જાતરાએ નીકળ્યાં હતાં. સાથે જોડાયા હતા કાચબાભાઈ. હા... પેલા લપલપિયા કાચબાભાઈ. લપલપિયા કાચબાભાઈ જરાય મૂંગા ન રહ્યા. ને એ તો પડ્યા ભફાંગ કરતા ભોંય પર. એ વાત તમને ખબર છે બરાબરને?         પછી શું થયું એ તો તમને ખબર નહીં જ

    એક હતું ફૂલ.     કળીમાંથી તાજું જ ખીલેલું એ ફૂલ સાવ બચૂકડું અને નમણું હતું.     ફૂલની પાંખડીઓ તો કોમળ અને મખમલ જેવી લિસ્સી હતી.     વાયરાની લહેરે ફૂલ તો મજાનું ડાળી પર ઝૂલવા માંડ્યું.     ડાળી આમ તેમ ઝૂલે, ને ફૂલને બહુ મજા પડે.     ફૂલની નજર