એક હતા શિયાળભાઈ. બહુ રંગીલા, હો ભાઈ! ઈ શિયાળભાઈને ટેવ : વાત કરે ત્યારે વારેઘડીએ ‘દે તાલ્લી, દે તાલ્લી’ કર્યા કરે. મિત્રોને કહે, ‘અલ્યા, આજે તો હું પેટ ભરીને દ્રાક્ષ જમ્યો, દે તાલ્લી!’ પોતાની પત્નીનેય કહે, ‘અલી, આપણા બચ્ચાનું પૂંછડું હવે
શિયાળ અને બગલો પહેલાં પાકા મિત્રો હતા, પરંતુ શિયાળે બગલાની બનાવટ કરી. તેણે બગલાને પોતાના ઘેર જમવા આમંત્રણ આપ્યું. છીછરી ડિશમાં ખાવાનું પીરસ્યું. બગલાભાઈની લાંબી-લાંબી ચાંચ. ડિશમાંથી ખીર ખાઈ શક્યા નહીં. શિયાળ એકલું લબ-લબ કરતું, હસતું-હસતું
કોઈ એક ગામમાં એક ડોસાજી અને એક ડોસીમા રહેતાં હતાં. એક દહાડો ડોસાજી કહે, “ડોસીમા, ડોસીમા! આજ તો લાડુ ખાવાનું મન થયું છે. લચપચતા ઘી ને કોલ્હાપુરી ગોળનો મીઠો મઘમઘતો લાડુ બનાવો.” એટલે ડોસીમાએ તો ભાલના
એક હતા કાગડાભાઈ. એમણે એક પૂરી મેળવી. એક ચતુર શિયાળભાઈએ એમના કંઠનાં વખાણ કરીને એ પૂરી તો પડાવી લીધી. ફૂલણજી કાગડાભાઈની ચાંચ તો ખુલ્લી જ રહી ગઈ! વહાલાં બાળકો, આ વાત તો તમે બધાં સારી પેઠે જાણો છો ને? પછી આગળ શું થયું
ટાબરો કરીને એક ઉંદર હતો. એણે એક વાર હાથી જોયો. એને થયું કે હું આવડો હાથી જેવડો હોઉં તો કેવું સારું! એણે કૌરવ કાગડાને વાત કરી. કૌરવ દેશવિદેશ ફરેલો. એ બધું જાણે. એણે કહ્યું : ‘તું પેલા ફતા વૈદ પાસે જા!’ ટાબરો ફતા વૈદને
એક વાર જંગલનાં જાનવરોની સભા મળી હતી. સભામાં હાથી, ઘોડો ને ગધેડો, વાઘ, વરુ ને વાંદરો, શિયાળ, સસલું ને સાબર, સિંહ ગેંડો ને હરણ વગેરે બધાં જાનવરો હાજર હતાં. સભામાં સવાલ થયો કે અક્કલનું ઘર ક્યાં?
એક ઝાડ પર કાગડો અને તેનું બચ્ચું બેઠાં હતાં. કાગડાનું બચ્ચું નવુંનવું ઊડતાં શીખ્યું હતું એટલે ખૂબ ઊડાઊડ કરતું હતું. એ બહુ દૂર સુધી ઊડી આવીને થાક ખાતું ઝાડ પર બેઠું હતું. એને ભૂખ લાગી હતી એટલે એ કાગડાને કહેવા લાગ્યું: ‘પાપા, મને તો બહુ
એક શિયાળ હતું. તે બપોર સુધી જંગલમાં આમતેમ રખડ્યું અને પછી તેને ભૂખ લાગી. ખોરાકની શોધમાં નદીકિનારે આવેલા એક બગીચામાં જઈ પેઠું. ત્યાં એણે દ્રાક્ષનાં ઝૂમખાં લટકતાં જોયાં. મોંમાં પાણી આવી ગયું. એ મેળવવા એણે કૂદકા માર્યા પણ ફાવ્યું નહિ; પછી
રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
