એક હતો સિંહ. તમને તો ખબર છે ને કે રોજ-રોજ એક-એક પશુ સિંહનો ખોરાક બનીને તેની પાસે જતું હતું. તેમાં એક વખત સસલાનો વારો આવેલો અને તેણે ચતુરાઈ કરીને સિંહને કૂવામાં નાખી દીધેલો. અને ત્યારે જંગલમાં સૌને હાશ થઈ ગયેલી. તમને ખબર છે ને આ ચતુર સસલાની
વાડની ઓથે એક બખોલ. એમાં રહે સસલાભાઈ ને સસલીબાઈ. એમને બચ્ચાં બે. નાનાં ને રૂપાળાં. ધોળાં તો જાણે રૂના પોલ. દી ઊગે ને સસલો-સસલી નીકળી પડે ચારો ચરવા. બચ્ચાંને રાખે બખોલમાં. નીકળતી વખતે બચ્ચાંને કહે, “આઘાંપાછાં થસો નહી,
એક હતો કાચબો અને એક હતું સસલું. બંનેએ ઝડપથી દોડવાની શરત કરી. સસલાને એમ કે કાચબો તો સાવ ધીમે ધીમે ચાલશે માટે લાવ થોડું ઊંઘી લઉં. એણે થોડી ઊંઘ લીધી. એટલામાં કાચબો તો ધીરે ધીરે ચાલતો જ રહીને ખૂબ આગળ નીકળી ગયો. આમ અભિમાની સસલું હારી ગયું
એક હતો સસલો, રૂપાળો, નાનકડો અને નાજુક. નામ એનું સુંદર સસલો. જેવું નામ તેવો જ એ સ્વભાવનો પણ સુંદર હતો. સ્વભાવે સરળ. કોઈ સાથે ખટપટ નહીં, કૂણું કૂણું ઘાસ ખાય. ઝરણાનું પાણી પીએ. નાચેકૂદે ને મજા કરે. ખુશ થાય ત્યારે વળી ગાય પણ ખરો. એક દિવસ
એક હતા સસલાભાઈ, એક વખત પરગામ જવા નીકળ્યા. રસ્તામાં શિયાળ મળ્યું. શિયાળ કહે, “સસલાભાઈ, ક્યાં ચાલ્યા?” સસલાભાઈ કહે, “પરગામ.” શિયાળભાઈ કહે, “બે ચાર દિવસની તૈયારી કરીને નીકળ્યા હો
કોઈ એક દેશમાં– કોઈ એક સસ્સારાણા રહેતા હતા. એ તબિયતના જરા નાજુક હતા. વાતવાતમાં એમને શરદી લાગી જાય. એને શરદી થાય એટલે છીંકો ખાવા માંડે. એવી છીંકો ખાય કે પછી અટકે નહિ. એક વાર એવું બન્યું કે એમના ભાણેજનાં
રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
