એક ગામમાં ખૂબ જ સારા માણસો રહેતા હતા. બધાની પાસે સુંદર મકાન હતાં. ગામમાં બાગબગીચા હતા. ગામમાં નિશાળ પણ હતી. લોકોનું જીવન બધી રીતે સુખી હતું. આ ગામમાં એક વૃદ્ધ જાદુગર અને તેનો ચેલો રહેતા હતા. વૃદ્ધ જાદુગર ખૂબ જ સારા
ભોળા ભાભાને એક સાધુ મળી ગયા. ભોળા ભાભાની સેવાથી પ્રસન્ન થઈ સાધુએ એમને એક વીંટી આપી : ‘કહ્યું વીંટી મારી મા, વીંટી મારો બાપ!’ કહી તમે વીંટીની પાસે જે માગશો તે મળશે. બંગલો માગો તો બંગલો ને રાજપાટ માગો તો રાજપાટ મળશે. પણ વીંટી પાસે એક જ
અંધેરનગરીના હબુજી રાજા એટલે વાહ ભાઈ વાહ. ધરતીના પડ ઉપર અંધેરનગરી જેવી કોઈ નગરી નહિ તે હબુજી જેવો કોઈ રાજા નહિ. નગરીમાં બસ એકલા મૂરખ લોકો જ વસે, પણ એમાં હબુજી જેવો મૂરખ કોઈ નહિ. હબુજીના પ્રધાન ગબુજી
રંકા કઠિયારાનો ધંધો કરતો હતો; પણ પૈસા કમાવાના હેતુથી એ લાકડાં કાપવા જતો હતો એમ ભાગ્યે જ કોઈ કહી શકે. પોતાની આજીવિકા માટે ઓછામાં ઓછાં અમુક અન્નવસ્ત્રની તો દરેકને જરૂર પડે છે. દરેક જણે જાતે જ મહેનતમજૂરી કરીને એ મેળવી લેવાં જોઈએ એમ રંકા
ન્યાય એટલે ન્યાય. ન્યાયથી કાંઈ પર નથી. ભગવાન પણ નહિ. જો ભગવાન ગુનો કરે તો ભગવાન પર પણ કામ ચલાવી શકાય. ભગવાન જે કંઈ કરે તે સારું જ કરે, એવું ન્યાય વિચારી શકે નહિ.
રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
