સાધુ પર બાળવાર્તાઓ

    એક ગામમાં ખૂબ જ સારા માણસો રહેતા હતા. બધાની પાસે સુંદર મકાન હતાં. ગામમાં બાગબગીચા હતા. ગામમાં નિશાળ પણ હતી. લોકોનું જીવન બધી રીતે સુખી હતું. આ ગામમાં એક વૃદ્ધ જાદુગર અને તેનો ચેલો રહેતા હતા.     વૃદ્ધ જાદુગર ખૂબ જ સારા સ્વભાવનો માનવી હતો. કદી કોઈનું

    ભોળા ભાભાને એક સાધુ મળી ગયા. ભોળા ભાભાની સેવાથી પ્રસન્ન થઈ સાધુએ એમને એક વીંટી આપી : ‘કહ્યું વીંટી મારી મા, વીંટી મારો બાપ!’ કહી તમે વીંટીની પાસે જે માગશો તે મળશે. બંગલો માગો તો બંગલો ને રાજપાટ માગો તો રાજપાટ મળશે. પણ વીંટી પાસે એક જ વખત માગી શકાશે.’  

    અંધેરનગરીના હબુજી રાજા એટલે વાહ ભાઈ વાહ.     ધરતીના પડ ઉપર અંધેરનગરી જેવી કોઈ નગરી નહિ તે હબુજી જેવો કોઈ રાજા નહિ. નગરીમાં બસ એકલા મૂરખ લોકો જ વસે, પણ એમાં હબુજી જેવો મૂરખ કોઈ નહિ.     હબુજીના પ્રધાન ગબુજી પણ એવા જ!     મૂરખના સરદારો તરીકે હબુજી

    ન્યાય એટલે ન્યાય.     ન્યાયથી કાંઈ પર નથી. ભગવાન પણ નહિ.     જો ભગવાન ગુનો કરે તો ભગવાન પર પણ કામ ચલાવી શકાય.     ભગવાન જે કંઈ કરે તે સારું જ કરે, એવું ન્યાય વિચારી શકે નહિ.     ભગવાન ઉપર આરોપ હોય તો ભગવાને કોર્ટમાં હાજર થવું જ પડે. કોર્ટના સમન્સથી