એક હતો છોકરો. પ્રિયમ એનું નામ. એક દિવસ એ ગુસ્સે થઈ ગયો. ધૂંઆંપૂંઆં થઈ ગયો. ઘર છોડીને નીકળી પડ્યો. રસ્તામાં પથરો આવ્યો. એને લાત મારીને ઉડાડી દીધો. શેરીનું કુરકુરિયું પૂંછડી પટપટાવતું આવ્યું. પ્રિયમે
એક હતાં ખિસકોલીબાઈ. એમનું નામ એમણે પોતે જ પાડેલું – છમ્મકછલ્લો! એમને કંઈ કામકાજ કરવું ગમે નહીં. એમની મા એમને લઢે-વઢે પણ એ તો સાંભળે જ નહિ ને! પાછાં ગાય : “હું સરસ મઝાની ખિસકોલીબાઈ, છમ્મકછલ્લો; હું હરું ફરું ને મઝા કરું બસ, છમ્મકછલ્લો.”
ફાગણ ફુગ્ગાવાળો સવારમાં ફતેહપુરથી ફોફળપુર ફુગ્ગા વેચવા માટે નીકળ્યો. તેણે કેટલાક ફુગ્ગાઓ ફુલાવીને એક લાકડી ઉપર દોરા વડે ટીંગાડ્યા હતા. ફુગ્ગા લ્યો ભાઈ ફુગ્ગા લ્યો, રંગબેરંગી ફુગ્ગા લ્યો, નાના-મોટા ફુગ્ગા લ્યો, સુંદર સસ્તા ફુગ્ગા
એક સવારે ઋચા બારી પાસે બેસીને ચિત્રકામ કરતી હતી. ત્યાં તો કાન પર ટપા...ક કરતુંકને ટીપું પડ્યું. “અરે, અરે.... ડિસ્ટર્બ નહીં કર”, ઋચાએ ગુસ્સો કર્યો. “જોતું નથી, હું પેઇન્ટિંગ કરું છું...” “પેઇન્ટિંગ!
રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
