એક હતો વાણિયો. ધારે તો શહેરની આખી સડકને રૂપિયાથી જડી શકે એટલો તે પૈસાદાર હતો, પણ તે એવું કાંઈ ધારે એ માંહેનો નહોતો. તે તો પૈસો ખરચતો તે રૂપિયો કમાવા માટે જ. આવો તે વાણિયો હતો. એક દિવસ તે મરી ગયો એટલે એનું બધું ધન એના દીકરાના હાથમાં ગયું.
‘લાવ તારું સો’ણું’ ફર ફર પવન આવતો હોય, ઉનાળાના દહાડા હોય, આંબાનો છાંયો હોય, માથે કોયલ બોલતી હોય, ને બપોરનો વખત થયો હોય તો કોને ઝોકું ન આવે? ભલભલનાં ડોકાં હાલવા લાગે તો મનુનું શું ગજું? એને બિચારાને
હેમલતા એક હતા રાજા. એને સૌ વાતે સુખ હતું; પણ એક વાતની ખામી હતી. એને કૈં સંતાન ન હતું. એણે ભગવાનની ભારે ભક્તિ કરી. ભગવાન એના પર પ્રસન્ન થયા અને વરદાન આપ્યું
રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
