રાજકુમારી પર બાળવાર્તાઓ

    એક હતો વાણિયો. ધારે તો શહેરની આખી સડકને રૂપિયાથી જડી શકે એટલો તે પૈસાદાર હતો, પણ તે એવું કાંઈ ધારે એ માંહેનો નહોતો. તે તો પૈસો ખરચતો તે રૂપિયો કમાવા માટે જ. આવો તે વાણિયો હતો. એક દિવસ તે મરી ગયો એટલે એનું બધું ધન એના દીકરાના હાથમાં ગયું. દીકરો હતો

‘લાવ તારું સો’ણું’     ફર ફર પવન આવતો હોય, ઉનાળાના દહાડા હોય, આંબાનો છાંયો હોય, માથે કોયલ બોલતી હોય, ને બપોરનો વખત થયો હોય તો કોને ઝોકું ન આવે?     ભલભલનાં ડોકાં હાલવા લાગે તો મનુનું શું ગજું? એને બિચારાને પણ એમ જ ઝોકું આવી ગયું.     પહેલાં આવ્યાં

    હેમલતા     એક હતા રાજા.     એને સૌ વાતે સુખ હતું; પણ એક વાતની ખામી હતી.     એને કૈં સંતાન ન હતું. એણે ભગવાનની ભારે ભક્તિ કરી.     ભગવાન એના પર પ્રસન્ન થયા અને વરદાન આપ્યું કે : ‘તારે ઘેર દીકરી આવશે.’     રાજા રાજી થઈ ઘેર આવ્યો.     વખત જતાં