મમ્મી પર બાળવાર્તાઓ

    ભોલુ આખો દિવસ ખાઈ-પીને મોજમસ્તીમાં રહેતો. મમ્મી કોઈ કામ કહે તો કોઈ ને કોઈ બહાનું કરીને ત્યાંથી અદૃશ્ય થઈ જતો. ખર્ચી માટે પણ મમ્મીને બહુ હેરાન કરતો. ખર્ચી ન મળે તો ગુસ્સે થઈને ઘરની વસ્તુઓ તોડી દેતો. મમ્મી તેનાથી બહુ નારાજ રહેતાં.     રોજની જેમ ભોલુ

    ભોલુને વૅકેશન પડ્યું તો દોડતો આવ્યો મમ્મી પાસે. કહેવા લાગ્યો, “મમ્મી, આ વખતે આપણે નાનીને ઘેર જઈએ.”     મમ્મી બોલ્યાં, “આ આ વર્ષે આપણે ક્યાંય નથી જવાનાં. ઘેર જ રહીશું.”     પણ ભોલુએ જીદ કરી, “મારે નાનીને ઘેર જવું છે.”     મમ્મી કહે, “તારે એકલાએ

    મનનભાઈ નવું ટી-શર્ટ પહેરીને સ્કૂલે ગયા.     સ્કૂલ-બસમાં બેઠેલાં સૌ છોકરાઓની નજર મનનભાઈના ટી-શર્ટ પર જ વારેવારે મંડાતી હતી.     રીના કહે : ‘મનન, બટન બહુ સરસ છે હોં!’     વ્યોમા કહે : ‘મનન, તારા ટી-શર્ટ પર એક જ બટન કેમ છે?’     મનનભાઈ હસી પડ્યા.

    નામ એનું ભોલુ. ભોલુ હતો ભુલકણો. કશું યાદ રહે નહિ. જવું હોય સ્કૂલે, પહોંચી જાય મિત્રના ઘેર. લાવવાનાં હોય કેળાં, લઈ આવે રીંગણાં. શિક્ષકે ગૃહકાર્ય સોંપ્યું હોય તો તે પણ એને યાદ રહે નહિ.     એક દિવસ મમ્મીએ કહ્યું, “ભોલુ, પેલા ભરતભાઈની દુકાનેથી બે-ત્રણ

     ટીલડી ઝરણાની જેમ ખેલતી-કૂદતી શાળામાંથી ઘેર આવી. દફ્તર ટેબલ પર મૂકીને મમ્મી પાસે આવી ગઈ : “મમ્મી, મમ્મી! એક વાત કહું?”      “કહે.”      “અમારી શાળામાં એક વિદ્યાર્થી ભણે છે. એનું નામ તિલક.”      “હા, તે એવા તો ઘણા વિદ્યાર્થી ભણતા હશે.”      “એવું

     એક હતો ઉંદર, એને જન્મથી જ સાત પૂંછડીઓ હતી. એ થોડો મોટો થયો, અને સમજણો થયો, પછી તેને સાત પૂંછડીઓ વિચિત્ર લાગવા માંડી. એક દિવસે મમ્મી પાસે જઈને તેણે કહ્યું :      “મમ્મી, મને આ સાત પૂંછડીઓની શરમ આવે છે!”      મમ્મીએ કહ્યું : “ઓહો! એમાં શું? આપણે