એક હતા શિયાળભાઈ. બહુ રંગીલા, હો ભાઈ! ઈ શિયાળભાઈને ટેવ : વાત કરે ત્યારે વારેઘડીએ ‘દે તાલ્લી, દે તાલ્લી’ કર્યા કરે. મિત્રોને કહે, ‘અલ્યા, આજે તો હું પેટ ભરીને દ્રાક્ષ જમ્યો, દે તાલ્લી!’ પોતાની પત્નીનેય કહે, ‘અલી, આપણા બચ્ચાનું પૂંછડું હવે
એક હતો ઉંદર. તેને હતી પાંચ પૂંછડી. ઉંદર મોટો થવા લાગ્યો એટલે મમ્મીને ચિંતા થઈ કે,એ શેરીમાં રમવા જશે તો મિત્રો, તેની મજાક કરશે! એ સ્કૂલે જશે તો સાથે ભણનારા પણ તેની મસ્તી કરશે! તો શું કરવું? ઉંદર જેમ-જેમ
એક હતાં બિલ્લીબેન. ધોળી પૂણી જેવું રૂપાળું મોઢું. લખોટી જેવી તગતગતી બે આંખો. રેશમ જેવું શરીર. બિલ્લીબેન રાતદિવસ લોકોના ઘરમાં ફરતાં, ખાતાં, પીતાં અને મઝા કરતાં. બધાં બિલ્લીબેનને ઘરના માણસની જેમ રાખે. નાનાં બાળકો તો
એક સવારે ઋચા બારી પાસે બેસીને ચિત્રકામ કરતી હતી. ત્યાં તો કાન પર ટપા...ક કરતુંકને ટીપું પડ્યું. “અરે, અરે.... ડિસ્ટર્બ નહીં કર”, ઋચાએ ગુસ્સો કર્યો. “જોતું નથી, હું પેઇન્ટિંગ કરું છું...” “પેઇન્ટિંગ!
રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
