શાળાએથી ઘેર આવતાં જ સત્યમ પાપાને શોધવા લાગ્યો. “મમ્મી, પપ્પા ક્યાં છે?” “અભ્યાસખંડમાં જો.” “પાપા, આવું?” બારણામાંથી સત્યમે પૂછ્યું. “હા, સત્યમ આવ, આવ!”
દીપક એક ગામડાગામનો વિદ્યાર્થી હતો. તેનું પોતાનું ગામ તો સાવ નાનું હતું; માંડ સોએક ઘરનું ગામ પરંતુ તેના ગામથી ચારેક માઈલ છેટે એક મોટું ગામ હતું કસબાનું ગામ હતું – કુસુમપુર. કુસુમપુરમાં એક હાઈસ્કૂલ હતી. પોતાના ગામમાં
મારા પડોશી કવનને તો તમે ઓળખો છો ને? અમે બન્ને એક સાંજે મંદિરમાં ગયા હતા. ભગવાનને પ્રાર્થના કરીને પાછા આવતા હતા. ત્યાં રાડ પડી, “એઈ, રાજ જાડિયા!” સરલામાસી આવીને આદત મુજબ મારા ગાલ ખેંચી ખેંચીને વાત કરવા લાગ્યાં. દર વખતે એ ગાલ ખેંચે ત્યારે
એક મોટું શહેર. શહેરમાં એક મોટું મંદિર. રૂપાનું મંદિર, સોનાના કમાડ. ચંદનના રવેશ. હીરા-મોતીનાં તોરણ. મંદિરના મોટા પૂજારી. એ ધર્મગુરુ કહેવાય. એમની નીચે પાંચસો પૂજારીઓ કામ કરે.
એક મંદિરની પાસે ઝાડ હતું. એ ઝાડ નીચે દામોદર મોચી એના બાદશાહી ઠાઠ સાથે રોજ સવારે આઠ વાગ્યાથી નિયમિત રીતે બેસતો. એના ઠાઠમાઠમાં એક કટાઈ ગયેલા પતરાની પેટી, પેટીમાં ચામડાના ટુકડા, રાંપી, હથોડી અને જોડા સીવવા માટે જાડો દોરો અને સોયો. પાસે ચામડું
રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
