એક હતું કોઠીંબુ. તે વાડ્યે વાડ્યે દડ્યું જતું હતું. ત્યાં એક કાગડો ઊડતો ઊડતો આવ્યો. કોઠીંબાને જોઈને કાગડાને તે ખાવાનું મન થઈ ગયું. કાગડો જ્યાં ચાંચ લાંબી કરીને કોઠીંબાને
એક મોટી હવેલી. એના વૈભવની વાત કહેતાં તો કાંઈ પાર ના આવે. એની આગળ મોટો દરવાજો. દરવાજો ખોલો એટલે આવે મોટો ચોક. દરવાજાથી હવેલીના મુખ્ય ખંડ સુધી જતો એક રસ્તો. તે આખો સરસ જાજમથી પથરાયેલો. જમણી બાજુએ ચંપાનું ઝાડ. હવેલીની પાસે તો તુલસી જ તુલસી!
એક હતો ગધેડો. ગંગુ એનું નામ. ઉકરડો એનું ઠામ. કલ્લુ કુંભારની ઝૂંપડી એ જ એનું ધામ. સવાર-સાંજ એ માટી વહે, જરાય નહિ આરામ. રાત પડતાં થાકે : બોલે, ‘હે રામ! હે રામ!’
રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
