માખણલાલને કોઈએ કદી ગુસ્સે થતા જોયા નહોતા. એક વાર એમના એક દોસ્તારે કહ્યું : ‘માખળલાલ, તમે સાવ મોળા તે મોળા. તમારામાં તીખાશ જરાય ન મળે.’ માખણલાલ કહે : ‘તીખા મરચા જેવા થવું તેના કરતાં માખણ જેવા મોળા થવું સારું. અને માખણ
શાળાનું વિશાળ મેદાન આજે રંગબેરંગી ફુગ્ગાઓ અને કાગળનાં તોરણોથી શોભી રહ્યું હતું. ઝીણી ઝીણી લાઈટોનાં તોરણો પણ બાંધેલાં હતાં. હારબંધ ખુરશીઓ મૂકવામાં આવી હતી. મુખ્ય દરવાજાથી રંગમંચ સુધીનો રસ્તો લાલ જાજમથી ઢાંકવામાં આવ્યો હતો. આજે શાળાનો વાર્ષિકોત્સવ
પોપટજીની નિશાળમાં ચકલીયે ભણે ને તેતરેય ભણે. પોપટજીની નિશાળ એટલે ખુલ્લું ખેતર. તેમાં જાતભાતનાં ઝાડ. તેમણે વડ ને પીપલો, લીમડો ને આંબો – એમ જાતભાતનાં ઝાડ ઉછેરેલાં. ખેતરમાં જાતભાતના ક્યારા. ને તેમાં ભાતભાતનાં ફૂલ. વચ્ચોવચ પોપટજીનું ઘર. પોપટજીના
“બાલારામ અમદાવાદથી બહુ દૂર તો નથી, પણ રાત ત્યાં રોકાવું પડે એમ છે, માટે બધાં એક શેતરંજી, એક ટંકનું ભાથું તથા પાણીનું પવાલું સાથે લેતાં આવજો. આગગાડીમાં જવાનું છે.” શાળાનાં મુખ્ય શિક્ષિકા અવંતિકાબહેને પ્રાર્થનાના સમયે જાહેરાત કરી. પર્યટનનું
સાતમા ધોરણના વિદ્યાર્થીઓ એકઠા થયા છે. એમને એક ટીમ ઊભી કરવી છે. શેની ટીમ? તરવૈયાઓનીસ્તો! બે મહિના પછી દિવાળીની રજાઓ પડશે. એ વખતે બધી કેટલીય જાતની રમતોની હરીફાઈઓ
એક મંદિરની પાસે ઝાડ હતું. એ ઝાડ નીચે દામોદર મોચી એના બાદશાહી ઠાઠ સાથે રોજ સવારે આઠ વાગ્યાથી નિયમિત રીતે બેસતો. એના ઠાઠમાઠમાં એક કટાઈ ગયેલા પતરાની પેટી, પેટીમાં ચામડાના ટુકડા, રાંપી, હથોડી અને જોડા સીવવા માટે જાડો દોરો અને સોયો. પાસે ચામડું
છોકરાં આવીને બેસી ગયાં. દાદીમાએ વાર્તા કહેવાનું શરૂ કર્યું : “છોકરાં, તમે સાંભળો છો?” બધાં છોકરાં એકીસાથે બોલે છે : “હા-જી, માજી!” “સાંભળો ત્યારે. બે ગામ હતાં, એક મોટું ગામ ને
એક મોટા શહેરની આ વાત છે. એ શહેર રેલવેનું મોટું જંક્શન સ્ટેશન હતું. તેથી એ લાઈન પર ઘણી ગાડીઓની આવ-જા થતી હતી. મોટરગાડી, ખટારા તથા બીજાં વાહનોની અવર-જવર માટે રેલવેલાઈનની નીચે એક ગરનાળું બનાવ્યું હતું. એ ગરનાળામાંથી વાહનો
રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
