એક ટેકરી હતી. ટેકરી પર ઝાડ. ચારે બાજુ પથ્થરો, ના કોઈ આવે કે ના કોઈ જાય. ઝાડને સાવ એકલું-એકલું લાગે. આકાશમાં પંખી ઊડે, ને ઝાડને ય ઊડવાનું મન થાય. પણ ઊડવા માટે પાંખો લાવવી ક્યાંથી? એક વાર દૂરથી હંસ ઊડીને આવ્યો.
ગંગાનદીને કાંઠે એક મોટો વડલો અને વડલાની ઉપર પંખીઓની એક મોટી વસાહત. પૂર્વ દિશામાં પ્રભાત ફૂટ્યું. આખી રાતનો મૂંગો વડલો કેમ જાણે આળસ મરડી ઊભો થયો ને તેને વાચા ફૂટી! ભાગીરથીનાં ધીરગંભીર નીર ખળખળ ખળખળ વહેતાં હતાં. એવામાં
હંસ અને હંસલી માનસરોવરની જાતરાએ નીકળ્યાં હતાં. સાથે જોડાયા હતા કાચબાભાઈ. હા... પેલા લપલપિયા કાચબાભાઈ. લપલપિયા કાચબાભાઈ જરાય મૂંગા ન રહ્યા. ને એ તો પડ્યા ભફાંગ કરતા ભોંય પર. એ વાત તમને ખબર છે બરાબરને? પછી શું થયું એ
માનસરોવર પર એક હંસની જોડી રહેતી હતી. આ સરોવરનું પાણી અત્યંત નિર્મળ હતું. આજુબાજુ સુંદર વૃક્ષો હતાં અને તે પર અનેક પંખીઓનો વાસ હતો. એક સમયે ગ્રીષ્મઋતુમાં ખૂબ તાપને લીધે સરોવરનું પાણી સુકાઈ ગયું. પશુપંખીએાને પાણીમનાં સાંસાં પડવા માંડયાં. છેવટે થાકીને તેમણે
રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
