ઘર પર બાળવાર્તાઓ

                ઘણાં સમય પહેલાંની વાત છે.                   એક કરોળિયો હતો. એને બિચારાને ઘર ન મળે. ઘર નહીં એટલે શિયાળાની કડકડતી ટાઢમાં ઠૂંઠવાય. ઉનાળાના બળબળતાં તાપમાં શેકાય ને ચોમાસાના ધોધમાર વરસાદમાં પલળીને પોચો-પોચો થઈ જાય. એ જ્યારે બીજા લોકોને ઘરમાં

                ઉરુ આમ તો ઊંઘનારી જબરી. રાત્રે આઠ વાગ્યે સૂઈ જાય ને સવારે સાત વાગે ઊઠે. આખી રાત ઊંઘે પણ એકધારું. અર્ધી રાતે કોઈ વખત કોઈ પણ કારણે જાગી હોય એવું બન્યું જ નથી. સાત વાગ્યા પહેલાં એ હજી કોઈ વખત ઊઠીયે નથી. પણ આજે ઉરુ વહેલી જાગી ગઈ. હજી તો સવારનું

                એક વાર શહેરથી દૂર વૃક્ષોની નીચે વાંદરાઓની ખાસ સભા ભરાઈ. એ સભામાં મહાત્મા ગાંધીજીના પેલા ત્રણ વહાલા વાંદરાઓ પણ હાજર રહ્યા હતા. તેમની સામે ફરિયાદ હતી કે તેઓ બાપુજીની શિખામણોને તદ્દન ભૂલી ગયા છે. એ રીતે તેઓએ વાનરજાતિને બદનામ કરી છે.      

                શાળાએથી ઘેર આવતાં જ સત્યમ પાપાને શોધવા લાગ્યો.                   “મમ્મી, પપ્પા ક્યાં છે?”                   “અભ્યાસખંડમાં જો.”                   “પાપા, આવું?” બારણામાંથી સત્યમે પૂછ્યું.                   “હા, સત્યમ આવ, આવ!”    

                નાનાં પિન્કીબહેનને એક કુટેવ. તે કાયમ સવારે રડતાં રડતાં જ ઊઠે. વળી તેમના ઘરની સામે એક જૂનું તૂટેલું ઘર. રોજ સવારે પિન્કીબહેન ઊઠીને ઓટલે આવે એટલે પેલું પડેલું ઘર જ દેખાય. રોજ આ જ જોવું પડે તે તેમને ના ગમે. મમ્મીને કહે : ‘મમ્મી, ચાલને આપણે

                એક હતા અખરોટભાઈ. જાડા અને મજબૂત. સૂકા મેવાની એક દુકાનમાં અન્ય જાતભાઈઓ સાથે એક બરણીમાં બંધ હતા.                   એક દિવસ ભરતભાઈ નામનો એક ગ્રાહક આવ્યો. તેણે અખરોટ ખરીદ્યાં. અન્ય અખરોટની સાથે આપણા અખરોટભાઈ પણ કોથળીમાં આવી ગયા. અખરોટોની

                એક હતી ભટુડી. તેને સાત ભટુડાં હતાં. એક વાર ભટુડીને ઘર બાંધવાનો વિચાર થયો એટલે તે સડક ઉપર જઈને બેઠી ને માલનાં ગાડાંની રાહ જોવા લાગી.                   એટલામાં એક ગોળનું ગાડું આવ્યું. ભટુડીને રસ્તામાં બેઠેલી જોઈને ગાડાવાળાએ કહ્યું

                ચુંચું અને મુંચું નામના બે ઊંદર હતા. તે કાનજી પટેલના મકાનમાં રહેતા હતા. કાનજી પટેલ ખેતીનું કામ કરતા હતા, એટલે તેમના ઘરમાં ઘઉં, બાજરી, જુવાર, ચણા, મગ એવાં જાતજાતનાં અનાજ આ બંને ઊંદરડાને સારી રીતે ખાવા મળતાં હતાં.                   ચુંચું 

                એક હતું ગામ. તેમાં નળનું નહોતું નામ. તેથી બધી જ સ્ત્રીઓ ગામમાં એક કૂવો હતો, તેમાંથી પાણી ભરતી હતી. એ ગામમાં એક કુટુંબ રહેતું હતું : વિમુ, નિમુ, કમુ અને તેમનાં મમ્મી-પપ્પા.                   એક વખત આ ત્રણે દીકરીઓ વિમુ, નિમુ અને કમુ કૂવેથી

                એક નાનકડા ગામમાં લાલ-લાલ ડગલાવાળા, લાંબી ને સુંવાળી સફેદ દાઢી ને સફેદ મૂછવાળા સાંતાક્લોઝ આવ્યા. વળી પાછા સાથે ઝોળી ભરીને રમકડાં લાવ્યા. ગામમાં એક સુંદર બગીચો ને એની પાસે નાનકડું પણ મજાનું દેવળ હતું. સવારની પ્રાર્થના પૂર્ણ કરી બધાં એકબીજાને