ગધેડો પર બાળવાર્તાઓ

પરીઓનો આ દેશ પ્યારો, પરીઓનો આ દેશ; રમતી ભમતી-પરીઓનો આ છે પ્યારો દેશ સુરપરીની વાત કરું કે રંગપરીની વાત? દેવપરીની વાત કરું કે ફૂલપરીની વાત? જલપરીની વાત કરું કે ચાંદપરીની વાત? વનપરીની વાત કરું કે મીનપરીની વાત? આવી પ્યારી અનેક પરીઓ, કોની કરશું વાત? આવો

    (૧)     એક હતું ગામ. એ ગામનું નામ વેજલપુર.     વેજલપુરમાં એક મૌલવી રહે. એ મૌલવીને વિચાર થયો : આપણા ગામમાં બાળકોને ભણવા માટે કાંઈ સગવડ નથી. જો બાળકને ભણવાની સગવડ કરી આપીએ તો સારું.     તો પછી હવે એને માટે શું કરવું?     વિચાર કરતાં કરતાં મૌલવીને

    એનું નામ ભાણિયો.     તમે ઓળખો છો ને એને? નથી ઓળખતા?     ન ઓળખતા હો તો કહું. આપણા વસતા કુંભારનો એ સૌથી નાનો ગધેડો.     એક દિવસ જોયા જેવી થઈ. ભાણિયો ભૂંકવાનું જ ભૂલી ગયો!     ધારો કે તમે બોલવાનું ભૂલી જાઓ તો? તમને કેવી મૂંઝવણ થાય?     ભાણિયાને

    આજે પપ્પુભાઈનો જન્મદિવસ હતો. પપ્પુભાઈ જે દિવસની રાહ મહિનાથી જોઈ રહ્યા હતા તે આવી પહોંચ્યો હતો. તેઓ આજે આઠમું વર્ષ પૂરું કરી રહ્યા હતા.     ગઈ કાલે રાત્રે મમ્મી-પપ્પાને અને મોટાં ભાઈ-બહેનને પોતાને આપવાની ભેટોની ચર્ચા કરતાં સાંભળ્યા હતાં અને આવો સુંદર

    એક હતો ગધેડો.     ગંગુ એનું નામ.     ઉકરડો એનું ઠામ.     કલ્લુ કુંભારની ઝૂંપડી એ જ એનું ધામ.     સવાર-સાંજ એ માટી વહે, જરાય નહિ આરામ. રાત પડતાં થાકે : બોલે, ‘હે રામ! હે રામ!’     આમ ને આમ ગંગુ ગધેડાએ કલ્લુ કુંભારની ખૂબ-ખૂબ સેવા કરી. ઘણાં વરસ

    એક હતો ગધેડો. આખો દિવસ આમથી તેમ રખડતો રહેતો. નહિ કોઈ ધોબીનો નોકર કે નહિ કોઈ કુંભારનો ગુલામ. જ્યાં મન થાય ત્યાં રોકટોક વિના ચાલ્યો જાય. તેના પર હુકમ કરવાવાળું કોઈ નહોતું. આખો દિવસ પોતાની મસ્તીમાં ફર્યા કરતો.     ગધેડો શહેરમાં હંમેશાં પોતાને વિશે