ડોસી પર બાળવાર્તાઓ

    એક હતી ડોશી. તે પોતાની દીકરીને ત્યાં જવા નીકળી. જતાં-જતાં રસ્તામાં તેને એક વાઘ મળ્યો.     બાઘ કહે : “ડોશી ડોશી! તને ખાઉં.”     ડોશી કહે : “દીકરીને ઘેર જાવા દે, તાજી માજી થાવા દે, પછી મને ખાજે.     વાઘ કહે : “ઠીક.”     પછી ડોશી આગળ ચાલી ત્યાં

પરીઓનો આ દેશ પ્યારો, પરીઓનો આ દેશ; રમતી ભમતી-પરીઓનો આ છે પ્યારો દેશ સુરપરીની વાત કરું કે રંગપરીની વાત? દેવપરીની વાત કરું કે ફૂલપરીની વાત? જલપરીની વાત કરું કે ચાંદપરીની વાત? વનપરીની વાત કરું કે મીનપરીની વાત? આવી પ્યારી અનેક પરીઓ, કોની કરશું વાત? આવો

એક હતો ઉંદર. એને સાત પૂંછડી હતી.     એક વાર એની માએ એને નિશાળ મોકલ્યો.     નિશાળે છોકરાં ઉંદરની સાત પૂંછડી જોઈને એને ખીજવવા લાગ્યાં : “સાત પૂંછડિયો ઉંદર, ભાઈ, સાત પૂંછડિયો ઉંદર! સાત પૂંછડિયો ઉંદર. ભાઈ, સાત પૂંછડિયો ઉંદર!”     ઉંદર તો રોતો-રોતે ઘેર આવ્યો.

    એક ડોશી હતી. એક વાર પાદર જાજરૂ જવા ગઈ. પાદર ચીભડાંના વેલા બહુ થાય હતા. તેમાં તેણે એક ચીભડું દીઠું. ચીભડું ખાવાનું મન થયું એટલે ડોશીએ તે તોડીને ઘેર આણ્યું. ડોશી તો હાથપગ ધોઈને જ્યાં ચીભડું ખાવા જાય છે ત્યાં ચીભડું બોલ્યું : “મા મા! મને ખાશો મા. હું

એક ડોશી હતી. તે એક કૂબામાં રહેતી હતી. વરસાદના દિવસો આવ્યા અને વરસાદ બહુ થયો. એટલે ડોશીના કૂબામાં ચારેકોર ચૂવા લાગ્યું, અનેક, ઠેકઠેકાણે પાણીનાં ખાબોચિયાં ભરાઈ ગયાં.     ડોશીને ચૂવાથી બહુ જ ત્રાસ થવા લાગ્યો : ચૂવાનાં ટીપાં તેના શરીર પર પડતાં હોવાથી તે

    એક હતા પટેલ.     એક હતાં પટલાણી.     પટેલનું નામ પસાભાઈ, ને પટલાણીનું નામ પસીબહેન.     આ બેઉ ધણી-ધણિયાણીને કોઈ છોકરું-છૈયું નહિ એટલે મનમાં સદાય ચિંતા રહ્યા કરે કે, ઘડપણ તો આવ્યું. હવે આપણી લાકડી બનશે કોણ? કુટુંબમાં ઈન-મીન ને તીન ને તેય બધાં શહેરમાં

    એક ડોસો ને એક ડોસી બેઉ આડોશપાડોશમાં રહેતાં. ડોસી પાસે એક મરઘી હતી ને ડોસા પાસે મરઘો. ડોસીની મરઘી તો રોજ દિવસમાં બે વાર ઈંડાં મૂકે. ડોસી એની ભાત ભાતની વાનગીઓ બનાવે, ખાય અને તાજીમાજી થાય.     પાડોશી બિચારો તાકી રહે. એના મોંમાં પાણી છૂટે, પણ કોઈ દહાડો

    એક હતું શહેર. આ શહેરમાં એક પોળ. એની એક ગલીમાં એક ડાઘિયો કૂતરો, કૂતરી અને ચાર સરસ કુરકુરિયાં રહે. એ ગલીનાં નાનાંનાનાં છોકરાંઓ તો આખો દહાડો કુરકુરિયાંને રમાડે. કૂતરો અને કૂતરી આજુબાજુથી જે કાંઈ મળે તે લાવે. પોતે ખાય અને થોડું થોડું કુરકુરિયાંને આપે.

    હેમલતા     એક હતા રાજા.     એને સૌ વાતે સુખ હતું; પણ એક વાતની ખામી હતી.     એને કૈં સંતાન ન હતું. એણે ભગવાનની ભારે ભક્તિ કરી.     ભગવાન એના પર પ્રસન્ન થયા અને વરદાન આપ્યું કે : ‘તારે ઘેર દીકરી આવશે.’     રાજા રાજી થઈ ઘેર આવ્યો.     વખત જતાં