બે ભાઈબંધ. એકનું નામ ચંદુ, બીજાનું નામ નંદુ. ચંદુ દૂબળો ને નંદુ જાડો. બેયને ફરવાનો ભારે શોખ. બંનેને એમનાં મા-બાપ કાયમ વઢે : ‘અલ્યા મૂરખાઓ! ગમે ત્યારે ગમે ત્યાં ન નીકળી પડો. કોઈક દિવસ નક્કી હેરાન થશો.’ પણ કોઈનુંય કહ્યું માને તો ચંદુ-નંદુ
અહીં એક મહાપુરુષની વાત આપીએ છીએ. એમનું નામ મલુકચંદ્ર! પણ બધા લોકો એમને મલુકચંદ કહે છે. તીખી-તમતમતી વાનીઓ ખાવાથી લોકોની જીભ ટૂંકી થઈ ગઈ, નહિ તો ચંદ્રનો ચંદ ન કરત! અને તે પણ આવા મહાપુરુષને માટે!
નામ ચંબુપ્રસાદ, ઉંમર વર્ષ ત્રણ. મણિરાય નામનો સત્તર વર્ષનો જુવાન. ચંબુપ્રસાદ ને મણિરાય જિગરજાન દોસ્તો. સવારે સાથે. બપોરે તો સાથે. સાંજે તો સાથે. રાતે પણ સાથે. મણિરાય સૂવે તો ચંબુપ્રસાદ
બકોર પટેલ પાસે હાથે બાંધવાનું એક સરસ ઘડિયાળ હતું. ઘડિયાળ સોનાનું હતું. અને તેનો દેખાવ પણ મજાનો હતો. એટલે પટેલને તે બહુ ગમી ગયું હતું. પણ એક દિવસ એ ઘડિયાળ ગુમ થઈ ગયું! પટેલ સવારનું છાપું વાંચતા હતા. છાપું વાંચી આઘું
એક વેપારી હતો. એનું મકાન બહુ મોટું અને પૈસોય પુષ્કળ. એટલે એને મકાનમાં ચોરી થવાનો ડર લાગે. એણે એક ચોકીદાર રાખવાનો વિચાર કર્યો. પણ ચોકીદારને મહિને બે હજાર આપવા પડે તે એને છાતીએ વાગ્યા. એક વરસના પચીસ હજાર અંદાજે થઈ જાય. ચોકીદાર રાખવાનો વિચાર
એક હતો તરવાડી, એનું નામ હતું દલો. દલા તરવાડીની વહુને રીંગણાં બહુ ભાવે. એક દિવસ દલા તરવાડીની વહુએ દલા તરવાડીને કહ્યું : “તરવાડી રે તરવાડી!” તરવાડી કહે : “શું કહો છો, ભટ્ટાણી?” ભટ્ટાણી કહે : “રીંગણાં ખાવાનું મન થયું
એક જૈન સાધુ ગામેગામ ફરતા અને અવળે રસ્તે ચડેલાને સુધારતા. એક વખત એ વહોરવા નીકળ્યા હતા. એમને એક માણસે વિનંતિ કરી કે “મહારાજ, મારે ત્યાં વહોરવા પધારો.” એમણે એ માણસ વિશે ઘણું સાંભળ્યું હતું. એ દારૂ પીતો હતો, જુગાર રમતો
રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
