ભૂખ પર બાળવાર્તાઓ

    એક હતો ખેડૂત.     એ પોતાના ખેતરમાં કામ કરતો હતો. ખેતરમાં એણે ઘઉં વાવ્યા હતા. ઘઉંના છોડ ઊગી નીકળ્યા હતા. પણ સાથે ઘાસ પણ ઊગ્યું હતું. ખેડૂત સોરિયા વડે એ ઘાસ ઉખાડતો હતો.     કામ કરતાં-કરતાં સૂરજ રાશવા ચડી ગયો. ખેડૂતને ભૂખ લાગી એટલે એણે સોરિયું એક

     શાળાએથી ઘેર આવતાં જ સત્યમ પાપાને શોધવા લાગ્યો.      “મમ્મી, પપ્પા ક્યાં છે?”      “અભ્યાસખંડમાં જો.”      “પાપા, આવું?” બારણામાંથી સત્યમે પૂછ્યું.      “હા, સત્યમ આવ, આવ!”      સત્યમ્ પાપાની બાજુમાં સોફામાં બેસી ગયો. દફ્તરમાંથી ચોપડી કાઢી,

    ભોલુને વૅકેશન પડ્યું તો દોડતો આવ્યો મમ્મી પાસે. કહેવા લાગ્યો, “મમ્મી, આ વખતે આપણે નાનીને ઘેર જઈએ.”     મમ્મી બોલ્યાં, “આ આ વર્ષે આપણે ક્યાંય નથી જવાનાં. ઘેર જ રહીશું.”     પણ ભોલુએ જીદ કરી, “મારે નાનીને ઘેર જવું છે.”     મમ્મી કહે, “તારે એકલાએ

પિહુએ મમ્મીને કહ્યું-' મમ્મી, બહુ ભૂખ લાગી છે! કંઈક યમ્મી નાસ્તો બનાવી આપને!'           મમ્મીએ કહ્યું-' બે મિનિટ! હમણાં નાસ્તો તૈયાર!'           પિહુ આમથી તેમ આંટા મારતી જાય ને બોલતી જાય-                      "મમ્મી! મમ્મી! મમ્મી!             નાસ્તો