ભગવાન પર બાળવાર્તાઓ

    અહીં એક મહાપુરુષની વાત આપીએ છીએ.     એમનું નામ મલુકચંદ્ર! પણ બધા લોકો એમને મલુકચંદ કહે છે.     તીખી-તમતમતી વાનીઓ ખાવાથી લોકોની જીભ ટૂંકી થઈ ગઈ, નહિ તો ચંદ્રનો ચંદ ન કરત! અને તે પણ આવા મહાપુરુષને માટે!     મહાપુરુષ મલુકચંદ ક્યારે થયા, એ જાણી શકાયું

    દીપક એક ગામડાગામનો વિદ્યાર્થી હતો.     તેનું પોતાનું ગામ તો સાવ નાનું હતું; માંડ સોએક ઘરનું ગામ પરંતુ તેના ગામથી ચારેક માઈલ છેટે એક મોટું ગામ હતું કસબાનું ગામ હતું – કુસુમપુર. કુસુમપુરમાં એક હાઈસ્કૂલ હતી. પોતાના ગામમાં ચાર ધોરણ પસાર કરીને દીપક હોંશે

    ‘આવું છું, આવું છું.’ કરતાં કરતાં ઋચાની વરસગાંઠ ખરેખર આવી પહોંચી. ભગવાન કેવો દયાળુ! એ દિવસે ખાસ રવિવાર રાખ્યો. ઉજવણી ક્યાં ગોઠવવી? તો ક્હે પ્રાણીબાગમાં.     શ્વેતા આવી અને શ્યામા આવી. પપ્પુ સાથે ગપ્પુ આવ્યો. ઇંકી, પિંકી ને પોંકીયે ખરાં. સૌ કંઈ ને

    ન્યાય એટલે ન્યાય.     ન્યાયથી કાંઈ પર નથી. ભગવાન પણ નહિ.     જો ભગવાન ગુનો કરે તો ભગવાન પર પણ કામ ચલાવી શકાય.     ભગવાન જે કંઈ કરે તે સારું જ કરે, એવું ન્યાય વિચારી શકે નહિ.     ભગવાન ઉપર આરોપ હોય તો ભગવાને કોર્ટમાં હાજર થવું જ પડે. કોર્ટના સમન્સથી

    વનમાં પ્રાણીઓ બધાં ભેગાં મળ્યાં. એમાં હાથી હતો, સિંહ હતો. વાઘ હતો, વરુ હતું. રીંછ હતું, ચિત્તો હતો. શિયાળ હતું : બધાં હતાં.     શિયાળ કહે : શહેરમાં માણસ છે. એ આપણો દુશ્મન છે. સરકસમાં એ આપણને પકડી જાય છે. આપણને પૂરી રાખે છે. આપણી પાસે ખેલ કરાવે છે.