શિયાળાની ઠંડી ઋતુની સવાર હતી. ઘરની આગળની પડાળીમાં તડકો આવતો હતો. પિન્કીબહેન દફ્તર લઈ ભણવા બેઠાં. દફ્તરમાંથી ચોપડી કાઢી, નોટબુકેય કાઢી ને કંપાસેય કાઢ્યો. બધુંય ચારેકોર પાથર્યું. ને પછી પિન્કીબહેન ઠાવકાં થઈ લેસન કરવા
એક હતાં કીડીબાઈ. આ કીડીબાઈ એક ધનિકનાં બંગલાના બગીચાના દરમાં રહે. એટલે કીડીબાઈને અભિમાન આવી ગયું કે આપણે તો ધનવાનના ઘરના બગીચામાં રહીએ છીએ. એટલે આપણેય ધનવાન. આ કીડીબાઈ રોજ સાંજે ફરવા નીકળે. એક દિવસ આ કીડીબાઈને એક બીજી કીડી મળી ગઈ. આ
એક હતો સાગર. એ સાગરને કિનારે એક હતો બેટ. એ બેટ ઉપર એક હતો માળો. “એ માળો કોનો હશે, જય?” “કહું? કહું?..... માછલીઓ!” બધાં હસી પડ્યાં. દાદાએ કહ્યું : “જય,
વલ્લુ નામે એક વાંદરો, ખૂબ હોંશિયાર. કદી ન માને હાર, પણ એ અભિમાની અપાર. ‘મારું કાળજું તો જાંબુના ઝાડ ઉપર છે’ – એવું કહીને એ વિકરાળ મગરને બનાવી આવેલો... એ જ વલ્લુ. તે પછી તો વલ્લુની વાહ... વાહ...
કિસન પટેલના વાડામાં ઘણી મરઘીઓ હતી. તેમાં માઘી નામે એક મરઘી બહુ સમજદાર અને ચાલાક હતી. તે કોઈથી છેતરાતી નહીં. ગમે તેવા બળવાન પ્રાણીની સામેથી તે પોતાનાં બુદ્ધિબળ અને ચતુરાઈથી છટકી આવતી. તે દેખાવે ખૂબ સુંદર હતી. ખાઈપીને હૃષ્ટપુષ્ટ થઈ હતી.
આંબલીના એક ઝાડ નીચે કીડીઓનો મોટો રાફડો હતો. જુદાં-જુદાં દર કરી, અસંખ્ય કીડીઓ તેમાં રહેતી હતી. કીડીઓમાં સંપ ઘણો. બધી સાથે સંપીને રહે. દરેક કીડી જ્યાંથી મળે ત્યાંથી કણ, કણ ખાવાનું લાવીને રાણી પાસે રજૂ કરે. કીડીઓની રાણી આ બધું ખાવાનું જમીનની
એક ફૂલછોડ. છોડ પર સરસ મજાનાં રંગીન અને સુગંધીગાર ફૂલો. ફૂલોની સુગંધથી આકર્ષાઈને પતંગિયાઓ, ભમરાઓ એ ફૂલોની આસપાસ મંડરાવા લાગ્યા. ને ફૂલો પર બેસવા લાગ્યા. વળી ફૂલોની સુવાસથી આકર્ષાઈને મનુષ્યો પણ આવવા લાગ્યા. વળી એ ફૂલોને ચૂંટીચૂંટીને લઈ જવા લાગ્યા. સ્ત્રીઓ
રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
