વર્ષાની એક સુંદર સાંઝ

શાંતી! શાંતી! ઝરમર ઝરી ગૈ ગળી વાદળી આ,

અંધારી નીરવપદ ગિરિશ્રંગથી જો ઉડી આ!

ઊંચો દીપે ઘુમટ ફરિથી વ્યોમ કેરો વિશાળો,

જેમાં મુક્તાતુરણ-ભગણે ઓપતી અભ્રમાળો.

બેઠો બેઠો સખિસહિત હૂં માલતીમંડપે ત્યાં

ધારા જોતો, શ્રવણ ભરતો નૃત્યથી બુદબુદોનાં;

ત્યાં ગૈ ધારા, શમિ પણ ગયા બુદબુદો, ને નિહાળ્યા

શૈલો, વચ્ચે સર નભ સમૂં, મસ્તકે અભ્ર તારા.

ને કોરેથી સલિલ ફરક્યું, શુભ્ર ચળક્યું, અને જ્યાં

વૃક્ષો ટીપાં ટપકિ ન રહ્યાં ડાળિયોનાં ભુમીમાં,

ત્યાં એ નીલૂ સર લસિ રહ્યું દિવ્ય ઝાંયે રસેલું.

પાછું જોતાં,-ગિરિ પર સુધાનાથ હાસે મધૂરૂં!

‘વ્હાલા, જોયું?’વદિ તું લહિ ત્યાં ચંદ્રને દૃશ્યસાર,

ટૌકો તારો, અલિ, સર ગિરિ વ્યોમ ગુંજ્યો રસાળ! ૧૪

warshani ek sundar sanjh