મૌન

મૌન

વસંતે આછેરા પુલક પરશે ચુંબન કર્યું,

પ્રિયા પૃથ્વીએ ત્યાં રૂપછલકતું યૌવન ધર્યું;

છકેલો ઘેલો દક્ષિણ પવન જયાં આતુર ધસ્યો,

મૂકી દૈ લજ્જા ને મૃદુલ કલિનો ઘૂંઘટ ખસ્યો;

અનંગે અર્પેલી અગન નિજ કંઠે અણબૂઝી

લઈ, ડાળે ડાળે વનવન ભમી કોયલ કૂજી;

ઉરોના ઉન્માદે સકલ જનનું મંન મલક્યું,

અહો, આજે જ્યારે મિલનમધુરું ગીત છલક્યું;

તને મેં સ્પર્શી રે જીવનરસની શીય તરસે

વસંતે મ્હોરેલા મુદિત મનના મુગ્ધ પરશે!

અરે, ત્યાં તો તારું મુખ શરમથી તેં નત કર્યું,

ન કીધા શૃંગારો, ગીત પણ નહીં, મૌન જ ધર્યું;

છતાં શી તૃપ્તિ થૈ મુજ તરસની ને મન હસ્યું,

અહો, એવું તારા મધુરતમ મૌને શુંય વસ્યું!?

maun