ત્યારે માતા કૌશલ્યાજી બોલિયાં હો વાલા રે;

તુંને નહિ જાવા દઉં વન, કુંવર કાલા રે.

ઘણી કોમળ છે તારી દેહડી, હો વાલા રે;

મારા લાડકવાયા તન, કુંવર કાલા રે.

તને ગુપ્ત રાખું મારી વાડીમાં, હો વાલા રે;

બીજું અવર ન જાણે જ્યમ, કુંવર કાલા રે.

મેં તો તુજ વિણ રહેવાયે નહિ, હો વાલા રે;

મુંને મૂકીને જાશો ક્યમ? કુંવર કાલા રે.

પાયે કંકર કંટક ખૂંચશે, હો વાલા રે;

નહિ ચલાયે વસમી વાટ, કુંવર કાલા રે.

વેઠવી શીત આતપ ને વૃષા, હો વાલા રે;

ક્યમ ઓળંગશો ગિરિઘાટ? કુંવર કાલા રે.

વ્યાઘ્ર સિંહ વનમાં ઘણા, હો વાલા રે;

સર્પ સૌહર ને વૃક રક્ષ, કુંવર કાલા રે.

રજનીચર સાથે જુદ્ધ થશે, હો વાલા રે;

કોણ કરશે તમારી પક્ષ? કુંવર કાલા રે.

વનમાં વલ્કલ ક્યમ પહેરશો? હો વાલા રે;

તજી વસ્ત્ર આભૂષણ સાર, કુંવર કાલા રે.

અહીં જમતા ભોજન ભાવતાં, હો વાલા રે;

ક્યમ કરશો વનફળ આહાર? કુંવર કાલા રે.

તજી સજ્જા ભમરપલંગની, હો વાલા રે;

ક્યમ પોઢશો પૃથ્વી માંહ્ય? કુંવર કાલા રે.

તારે બાલપણામાં વન શું? હો વાલા રે;

મારું વચન માની રહો આંહ્ય, કુંવર કાલા રે.

મારે કિયા જનમનાં કરમ હશે? હો વાલા રે;

તે આવીને નડિયાં આજ, કુંવર કાલા રે.

તે દૈવે રંગમાં ભંગ કર્યો, હો વાલા રે;

કર્યું વન તજીને રાજ, કુંવર કાલા રે.

વાત સાંભળી વન જવા તણી, હો વાલા રે;

વહેરે કરવત કાળજામાંહ્ય, કુંવર કાલા રે.

દવ લાગ્યો મારા અંગમાં, હો વાલા રે;

હવે નાસીને જઈએ ક્યાંય, કુંવર કાલા રે.

મારો પાપી પ્રાણ જતો નથી, હો વાલા રે;

હશે કોણ કરમના ભોગ, કુંવર કાલા રે.

એમ કહીને રૂએ રૂદેફાટ તે, હો વાલા રે;

ક્યમ સહેવાય પુત્રવિયોગ? કુંવર કાલા રે.

(ગિરિધરકૃત ‘રામાયણ’માંથી)