સમઝ્યા વિના રે સુખ નહિ જંતને રે

સમઝ્યા વિના રે સુખ નહિ જંતને રે;

વસ્તુગતિ કેમ કરી લેવરાય?

આપે દરસે રે આપમાં આતમા,

હુંપદ સહેજે સહેજે રે જાય.

દસ મણ વહ્નિ રે લખીયે કાગળે,

તે લઈ અરીમાં અરપાય;

અલગી ઉષ્ણની રે, અરી નથી દાઝતું,

રતી એક સાચે પાવક અરી થાય.

પારસ વિના રે જે ધાતુ ધાતુ છે,

તેનું કાંઈ હેમ ન થાય

ત્યમ સમઝ્યા વિણ રે જે સાધન કરે,

તેની કાંઈ જીવદશા નવ જાય.

રવિ રવિ કીધે રે રજની નહિ ટળે,

અંધારુ તે ઊગ્યા પછી જાય;

ત્યમ રુદે રવિ ઊગ્યો રે ગુરુગમ જ્ઞાનનો,

તેને અંગે અજવાળું રે થાય.

તરસ ન છીપે રે જળ-જપના કર્યે,

‘ભોજન’ કહ્યે ન ભાંગે ભૂખ;

બ્રહ્મરસ પીધે રે તન તૃષ્ણા ટળે,

તેને અંગે આનંદ ને મહાસુખ

દ્વેત ટળીને રે અદ્વેત થઈ રહ્યા

વાણીરહિત છે એ વિચાર;

કહે અખો રે, તે સમઝ્યા ખરા,

સમઝ્યા છે પરાપરને પાર.

samajhya wina re sukh nahi jantne re