એક વૃદ્ધની સાંજ

એક વૃદ્ધની સાંજ

અંધાર ધીરે ઓરડાની ભીંતને બાઝી રહ્યો.

તાપણીના તાપને સરખો કરી

બરછટ હથેળી

આંખમાં આવી ચડેલી ઊંઘને લૂછી

પડી પાસે ન જે તે ચીજને ફંફોળવા મથતી રહી.

હલબલ્યો અંધાર–

ને કો હણહણાટી અશ્વની

બેવડ વળ્યા આખા જરઠ એ દેહમાં ઊતરી ગઈ.

આગનો લબકાર ઊંડા અંધકારે વેગથી દોડી ગયો.

શંખનો રવ ઘોર મજ્જા-માંસ-અસ્થિ-નસનસે પ્રસરી વળ્યો.

બે આંખ

(વેરઈ જતી તૂટતી નજરને ગોઠવી)

જુએ :

અઘર પરની ભીંસ... ને કાળી ચમકતી ભ્રૂ પરે પ્રસ્વેદનાં ટીપાં,

અને બે સ્નિગ્ધ સ્તનનો કંપ...

બે કાન

(વેરઈ જતા તૂટતા અવાજો ગોઠવીને)

સાંભળે :

ભીના ગરમ બે હોઠમાંથી એકદમ ઉચ્છ્વાસમાં

ઊથલી પડેલા શબ્દનો છણકો, ‘અરે, ચાબુક જો ચોડી દીધો!’

બરછટ હથેળી

આંખમાં આવી ચડેલી ઊંઘમાં લૂછી

પડી પાસે ન જે તે ચીજને ફંફોળવા મથતી રહી.

વૃદ્ધનો આછો ફફડતો શ્વાસ

ત્યાં બબડી ઊઠ્યો, ‘ચાબુક રે ચોડી દીધો!’

ek wriddhni sanj