રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
દોહરા
એક અડપલો છોકરો, જીવો જેનું નામ;
અતિશે કરતો અડપલાં, જઈ બેસે જે ઠામ.
કાગળ કાં લેખણ છરી, જે જે વસ્તુ જોય;
ઝાલે ઝુમી ઝડપથી, હીરા જેવી હોય.
ના ના કહી માને નહીં, કહ્યું ન ધારે કાન;
એને પણ દિન એકમાં, સર્વ વળી ગઈ સાન.
ડોસો ચસ્માં ડાબલી મેલી ચડીઆ માળ;
અતિ આનંદે અડપલે, તે લીધાં તત્કાળ.
ચશ્માં નાક ચડાવીઆં, ખાડાળાં જે ખૂબ;
ડાબલી લીધી દેખવા, ધારીને પગ ધુબ.
ઢીલું ન હતું ઢાંકણું, જબરૂ કીધું જોર;
ઉઘડતાં તે ઉછળ્યું, કીધો સોર બકોર.
આખા મોં ઉપર પડી, તેમાંથી તપખીર;
ફાંફાં મારે ફાંકડો, ધારી ન શક્યો ધીર.
ચશ્માં નાંખ્યાં ચોકમાં, છીંછી છીંકો ખાય;
થાક્યો તે થુ થુ કરી, જીવો રોતો જાય.
ચોળે ત્યાં તો ચો ગણો, આંખે અંધો થાય
ડોસે દીઠો દીકરો, ચશ્માંના ચુરાય.
ડોસે ડારો દઈ કહ્યું, હસવું તે થઈ હાણ;
લાડકડા એ લાગનો, જીવા છું તું જાણ.
ચશ્માં તો વસમાં થયાં, ડબીએ વાળ્યો ડાટ;
જીવે ફરીને જીવતાં, ઘડ્યો ન એવો ઘાટ.
સ્રોત
- પુસ્તક : દલપતરામનાં શ્રેષ્ઠ કાવ્યો (પૃષ્ઠ ક્રમાંક 125)
- સંપાદક : ચન્દ્રકાન્ત ટોપીવાળા
- પ્રકાશક : પાર્શ્વ પબ્લિકેશન
- વર્ષ : 2008