વિઘાતક છે જે ફૂલોના, એ પથ્થરના પૂજારી છે

વિઘાતક છે જે ફૂલોના, એ પથ્થરના પૂજારી છે;

પ્રભુ! તુજ નામની પણ કેટલી ખોટી ખુમારી છે?

અતિથિ કાયમી યજમાન માની લે છે પોતાને,

મધુર-ભાષી જગતની અલ્પ સેવા પણ ઠગારી છે.

મરણની બાદ પણ માયા તણું બંધન નહીં છૂટે,

કફનના વેશમાં દુનિયા જ સાથે આવનારી છે.

નજરની એક ચૂકે હાથ ઘસતી રહી જશે દુનિયા,

અમારા કાફલાની ધૂળના ગોટે સવારી છે.

નથી માનવની કીકીથી વધુ સૃષ્ટિની મર્યાદા!

પછી કેવા ભરમમાં ઈશ્વરે લીલા વધારી છે?

સતત જાગી અમે ને તારલાએ સાર એ દીઠો,

અવિરત રૂપ-ઝંખનમાં નયન કેરી ખુવારી છે.

અમે કો' એકના થઈને સકળ ત્રિલોક લઈ બેઠા,

તમે પણ શૂન્ય થઈ જાઓ તો આ સૃષ્ટિ તમારી છે.

vighaatak chhe je phuulonaaa, ae paththarnaa puujaarii chhe