રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
હું જાઉં છું! હું જાઉં છું! ત્યાં આવશો કોઈ નહીં!
સો સો દીવાલો બાંધતાં ત્યાં ફાવશો નહીં!
ના આંસુથી, ના ઝુલ્મથી, ના વસ્લથી, ના બન્ધથી,
દિલ જે ઊઠ્યું રોકાય ના, એ વાત છોડી કેદની,
સૌ ખુશ રહો જેમાં ખુશી, હું જ્યાં ખુશી તે હું કરું;
“શું એ હતું? શું આ થયું?” એ પૂછશે કોઈ નહીં.
કૈં છે ખુશી, કૈં છે નહીં, દિલ જાણતું જે છે તે છે!
જ્યાં જ્યાં ઠરી દિલની ખુશી, ત્યાં ત્યાં ખુશી દિલ છે નકી.
પેદા કર્યો તો ઈશ્ક ત્યાં ના કોઈને પૂછ્યું હતું,
એ ભૂંસવા જો છે ખુશી તો પૂછવું એ કૈં નથી.
છે ઈશ્ક જોયો ખૂબ તો જોવું હવે જે ના દીઠું,
કિસ્મત બતાવે ખેલ તે આનંદથી જોવા સહી.
આ ચશ્મ બુરજે છે ચડ્યું આલમ બધી નિહાળવા,
તે ચશ્મ પર પાટો તમે વીંટી હવે શકશો નહીં.
મારી કબર બાંધી અહીં ત્યાં કોઈને સુવાડજો!
હું જ્યાં દટાઉં ત્યાં ફૂલોને વેરશો કોઈ નહીં.
છે શું ફૂલો, શું ઈશ્કને શું સૌ તમે જાનારને?
આ માછલું દરિયાતણું તે ઊર્મિઓ ગણતું નહીં!
મુજ ઊર્મિ એ તમ વારિધિ, તમ વારિધિ મુજ ઊર્મિ છે;
જે હિકમતે આ જે બન્યું તે જાણશે કોઈ નહી.
શું પૂછવું? શું બોલવું? ખુશ છો અને રહેજો ખુશી;
વ્યર્થ આંસુ ખેરશો તો લૂછશે કોઈ નહીં.
સ્રોત
- પુસ્તક : ગુજરાતની ગઝલો (પૃષ્ઠ ક્રમાંક 48)
- સંપાદક : દી.બ. કૃષ્ણલાલ મોહનલાલ ઝવેરી
- પ્રકાશક : સસ્તું સાહિત્ય વર્ધક કાર્યાલય
- વર્ષ : 1942