ફૂલ કેરા સ્પર્શથી પણ દિલ હવે ગભરાય છે

ફૂલ કેરા સ્પર્શથી પણ દિલ હવે ગભરાય છે,

એને રૂઝાયેલાં જખ્મો યાદ આવી જાય છે.

કેટલો નજદીક છે આ દૂરનો સંબંધ પણ,

હું હસું છું એકલો — એ એકલા શરમાય છે.

કોઈ જીવનમાં મરેલાં માનવીને પૂછજો,

એક મૃત્યુ કેટલાં મૃત્યુ નભાવી જાય છે.

પ્યાસ સાચી હોય તો મૃગજળને શરમાવું પડે,

હોય જો પીનાર તો ખુદ ઝાંઝવાં છલકાય છે.

આ વિરહની રાત છે — તારીખનું પાનું નથી,

અહીં દિવસ બદલાય છે તો આખો યુગ બદલાય છે.

એક પ્રાણાલિકા નભાવું છું લખું છું ‘સૈફ’ હું,

બાકી ગઝલો જેવું જીવન ક્યાં હવે જીવાય છે.

phool kera sparshthi pan dil hwe gabhray chhe