ફૂલ કેરા સ્પર્શથી પણ દિલ હવે ગભરાય છે,

એને રૂઝાયેલાં જખ્મો યાદ આવી જાય છે.

કેટલો નજદીક છે આ દૂરનો સંબંધ પણ,

હું હસું છું એકલો — એ એકલા શરમાય છે.

કોઈ જીવનમાં મરેલાં માનવીને પૂછજો,

એક મૃત્યુ કેટલાં મૃત્યુ નભાવી જાય છે.

પ્યાસ સાચી હોય તો મૃગજળને શરમાવું પડે,

હોય જો પીનાર તો ખુદ ઝાંઝવાં છલકાય છે.

આ વિરહની રાત છે — તારીખનું પાનું નથી,

અહીં દિવસ બદલાય છે તો આખો યુગ બદલાય છે.

એક પ્રાણાલિકા નભાવું છું લખું છું ‘સૈફ’ હું,

બાકી ગઝલો જેવું જીવન ક્યાં હવે જીવાય છે.

phool kera sparshthi pan dil hwe gabhray chhe,

ene rujhayelan jakhmo yaad aawi jay chhe

ketlo najdik chhe aa durno sambandh pan,

hun hasun chhun eklo — e ekla sharmay chhe

koi jiwanman marelan manwine puchhjo,

ek mrityu ketlan mrityu nabhawi jay chhe

pyas sachi hoy to mrigajalne sharmawun paDe,

hoy jo pinar to khud jhanjhwan chhalkay chhe

a wirahni raat chhe — tarikhanun panun nathi,

ahin diwas badlay chhe to aakho yug badlay chhe

ek pranalika nabhawun chhun lakhun chhun ‘saiph’ hun,

baki gajhlo jewun jiwan kyan hwe jiway chhe

phool kera sparshthi pan dil hwe gabhray chhe,

ene rujhayelan jakhmo yaad aawi jay chhe

ketlo najdik chhe aa durno sambandh pan,

hun hasun chhun eklo — e ekla sharmay chhe

koi jiwanman marelan manwine puchhjo,

ek mrityu ketlan mrityu nabhawi jay chhe

pyas sachi hoy to mrigajalne sharmawun paDe,

hoy jo pinar to khud jhanjhwan chhalkay chhe

a wirahni raat chhe — tarikhanun panun nathi,

ahin diwas badlay chhe to aakho yug badlay chhe

ek pranalika nabhawun chhun lakhun chhun ‘saiph’ hun,

baki gajhlo jewun jiwan kyan hwe jiway chhe