રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
વિરહની નિશાનાં તિમિર જેમ સૂચક
રીતે બંધ મારાં નયન થઈ ગયાં છે;
બીજા રૂપમાં બેય પાંપણની જેવાં
બરાબર ઉભયનાં મિલન થઈ ગયાં છે.
ભલા કેમ બેચેન જાગ્રત અવસ્થા
સમાં માનવીનાં જીવન થઈ ગયાં છે?
મરણ-નીંદમાંથી કયામતની પહેલાં,
શું ઝબકીને ખુલ્લાં નયન થઈ ગયાં છે?
અમારાં સ્વપ્નનું એ સદભાગ્ય ક્યાંથી?
સ્વપ્નમાં રહેલાં સુખો થાય સાચાં;
કે આ વાસ્તવિક જગનાં સાચાં સુખો પણ,
અમારા નસીબે સ્વપન થઈ ગયાં છે.
ઘણાંયે દુઃખો એ રીતે પણ મળ્યાં છે,
કે જેને કદી જોઈ પણ ના શક્યો છું;
ઘણીયે વખત નીંદમાં સૂઈ રહ્યો છું,
અને બંધ આંખે રુદન થઈ ગયાં છે.
મળ્યા'તા મને માર્ગમાં ઠોકરો થઈ
એ પથ્થર હવે કેમ પથ્થર ગણાશે?
કદમના રુધિરની એ લાલી મળી કે,
જગત-દષ્ટિએ એ રતન થઈ ગયા છે.
ચમનને શીતળ નીર દઈ પોષનારાં,
ભલા વાદળોનોય વિશ્વાસ કેવો?
મૂકી વીજની આગ એણે જ એવી
કે બરબાદ સઘળાં સુમન થઈ ગયાં છે.
ગમે તેટલી ઉન્નતિ હોય કિન્તુ
સદાનું સલામત નથી સ્થાન એમાં;
ગગનની ઉપર પણ હતા સ્થાયી એવા,
સિતારા તણાંયે પતન થઈ ગયાં છે.
નથી મેળવાતી ખુશી સંપત્તિથી,
આ મોજાં રડીને કહે છે જગતને—
ભીતરમાં જ મોતી ભર્યાં છે છતાંયે,
સમુદ્રોનાં ખારાં જીવન થઈ ગયાં છે.
પ્રણયમાં મેં પકડ્યા તમારા જે પાલવ,
પ્રણયની પછી પણ મને કામ આવ્યા;
પ્રસંગો ઉપરના એ પડદા બન્યા છે,
ઉમંગો ઉપરનાં કફન થઈ ગયાં છે.
કવિ-દિલ વિના પ્રકૃતિના સિતમને
બીજું કોણ ‘બેફામ’ સુંદર બનાવે?
મળ્યાં દર્દ અમને જે એના તરફથી,
અમારા તરફથી કવન થઈ ગયાં છે.
સ્રોત
- પુસ્તક : મધુવન (પૃષ્ઠ ક્રમાંક 155)
- સંપાદક : હરીન્દ્ર દવે
- પ્રકાશક : પ્રવીણ પ્રકાશન, રાજકોટ
- વર્ષ : 2002
- આવૃત્તિ : 4