કોઈ મારું નામ પાડો; કોઈ બોલાવો મને!

બારણું છું; એય પાછું બંધ, ખખડાવો મને!

સાત મૃત્યુ-સાત જન્મો બાદ પણ તરસ્યો જ છું,

કંઇક ખોબામાં ભરી લાવો ને પિવડાવો મને!

કેટલા અવશેષ સ્મરણોના દફન છે આજ પણ,

છું પુરાતન કાળનું ખંડેર- ખોદાવો મને!

અર્થ પણ ભૂલી ગયો છું હું અડકવાનો હવે,

ક્યાંકથી શોધીને મારો હાથ પકડાવો મને!

ક્યાંક મારામાં ગળાવો વાવ વણઝારી હવે,

ને પછી એમાં જ રંગેચંગે પધરાવો મને!

જે સમજની બા'ર છે એ તો બધું સમજી ગયો,

જે સરળથી પણ સરળ છે એ જ સમજાવો મને!

ઊંબરે લાવી મને મૂકો; વખત છે સાંજનો,

વાટ સંકોરો, પૂરીને તેલ પેટાવો મને!